იმდენად რთული იყო სიტყვებით გადმოცემა იმის,რასაც იმ წამს ვგრძნობდი,რომ დავდუმდი.მუშტები მოვკუმე და ვეცადე აცრემლებული თვალები ჩემი მეტოქეებისგან დამემალა.მწარე იყო იმის გააზრება,რომ მიღალატეს ისე,თითქოს არც უღალატიათ.სიტუაცია უზომოდ ჰგავდა სტეფან ცვაიგის ნოველას “ერთგული მოღალატენი”. ვიდექი ისე,ჩემთვის,ხელებჩამოშვებული,სისხლგაყინული,ნატანჯი,განადგურებული და მაინც ვინარჩუნებდი ბედნიერ ღიმილს.
ძალიან სამწუხაროა,ჩვენ,ადამიანუ ერთმანეთის სულში შეღწევას,რომ არ ვცდილობთ, ან - ვცდილობთ და არ გამოგვდის.
ცხოვრებაში ყველას ჰქონია მომენტი,როცა გგონია შენს გარშემო ყველაფერი ჩერდება,უფრო სწორედ შენ ქვავდები,ხოლო სამყარო შენგარეშე აგეძელებს ცხოვრებას.გგონია ცრემლები ყელში გებჯინება,გგონია მინასავით გამჭვირვალე ხარ და ყველას თავისუფლად შეუძლია შენს სულში დაუფარავად აფათუროს ხელები.
ბოლო,უკანასკნე,ძლივსშემორჩენილ ძალებს ვიკრებ და ისევ რეალობას ვეჯახები.
რეალობას,რომელიც იმაზე საშინელია,ვიდრე ოდესმე.

ერთ მხარეს :
გადაჭდობილი ხელები;
სიხარულით ანთებული თვალები;
ღიმილი,ოღონდ ნამდვილი.

მეორე მხარეს:
ნატკენი გული,
ჩამქრალი თვალები
და
ღიმილი,
აი ზუსტად ისეთი ადამიანს გარეგნულად კი არა,შინაგანად,რომ შლის.

და ვიდექი მარტოსული,ნაღალატები,შერცხვენილი,თითქოს მთელი სამყარო მე დამყურებდა და ფარულად დამცინოდა.
მარტოსული...
ნაღალატები...

დრო,რომ გაივლის მიხვდები,რომ რეალურად არაფერი ყოფილა ისეთი,რომ გული ასე გტკენოდა,მაგრამ არის ხალხი,რომლისგანაც კონკრეტულ დროს და კონკრეტულ მომენტში რაღაც ძალიან გწყინს,რადგან არასდროს გეგონა,რომ იმას გაგიკეთებდნენ,რაც გაგიკეთეს.
ყველაზე მწარე ის იმედგაცრუებაა,რომელსაც თან ღალატი ახლავს.
და ვიდექი მარტოსული,იმედგაცრუებული,ნაღალატები და შერცხვენილი,თითქოს მთელი სამყარო მე დამყურებდა და ფარულად დამცინოდა