გადის დღეები
უღიმღამოდ,
ერთფეროვნულად...
არსებულ ტკვილს
ვერ აყუჩებს
სულში ვერავინ...
რამდენმა წელმა
ჩაიარა უკვე უშენოდ...
რამდენი ხანი
კიდევ გასტანს
ნეტავ ეს ტანჯვა?!
ვითომ რა არის
ერთ ღიმილს რომ
ვემათხოვრები...
ერთი სითბოთი გაჟღენთილი
მზერა მჭირდება...
არსებობაა რაღაცნაირ
ტკივილიანი...
სიცარიელე ყელში რომ მიჭერს...
სუნთქვა არ მინდა...
სისხლიან დღეებს ვეწამები...
ტკვილებს ვისხაამ...
ასე სიცოცხლე ჩემთვის უკვე
ვამჩნევ ტანჯვაა...
მოზღვავებული ემოციაა
ასე რომ მგუდაავს...
რამდენჯერ ვცადე
მორფეოსის ძალით გაქცევა,
მაგრამ ძვირფასო
იქაც კი შენ ხარ...
რა ვქნა უშენოდ
არც ერთი დღე
არ ფერადდება...
შენს თავს ვფიცავარ...
ყველაფერზე...
ყველა'ფერზე
მეტად მიყვარხააარ!!
დამღალა ბრძოლამ...
სულიერად გამოვიფიტე...
მტკივა და მაინც
ღიმილი მაქვს მიკრული ნიღბად...
ვიცინი მკრთალად...
არსებობას ვცდილობ გავუძლო...
თუმცა ნელ-ნელა ძალა მერთმევა...
არავინ არ ჩანს მოზიარე...
ყველა წავიდა...
მარტოობაა...
ძალებს მართმევს ეულად ყოფნა...
შინაგან ტკივილს ვეღარ ვუძლებ...
ცრემლები სისხლის წვიმას წააგავს...
ვცარიელდები...
უშენობა სხეულსაც ყინავს...
ზამთრდება სულში...
რაც წახვედი ყინვა არ ქრება...
მიყვარხარ მეთქი...
ვტიროდი და შენ...
სიყვარულმაც ვერ მოგაბრუნა...