მინდა უბედურებაზე ვისაუბრო,
ჰორიზონტალურ და ვერტიკალურ ურთიერთობაზე,
ადამიანის სრულყოფილ ურთიერთობაზე...
ჩემი სიყვარული მტკივა...
რაღაც იდუმალებით სავსესთვის ვცხოვრობდით,
ჩვენ... შეცდომების მთისკენ მივიჩქარით, გასართობად,
მაგრამ ჯერ უბედურება, რომელიც ბარიერს, გავს პატარა ქალაქში.
ისე, როგორც ის იცინის, მზესაც აღწევს, მაგრამ არ ირეკლება, აქ ეს არის სიფილესი, რომელიც დამჭკნარი ვარდიდან აიკიდეს,
ტუბერკულოზი, რომელიც სხვა ქალისგან აიკიდეს.
ისტორია- ადამიანთა სახეობების,
ისტორია- მოცემული პირობებით..
მებრალება ჩემი სიყვარული,
ამბობს ვიღაც...
ლამაზთვალება, ბავშვიც კი რომელმაც, ზაფხული ვერ გაატარა...
წარმოდგენა არ მაქვს რაუნდა ითქვას...
გემები, ისევ იძვრიან...
მთები, ისევ განათდებიან და ჩაქრებიან...
ეს არის და ეს ჩემი პოზიცია,
ახალი რაღაცეების პოვნა და ბედნიერება.
შემოდგომა მოვიდა უმტკივნეულად,
ზამთარმაც უმტკივნეულოდ ჩაიარა...
და შენ, ყველაზე ჭკვიან ადამიანს, დედამიწაზე შუა ზაფხულში, მზის შუქზე, სიყვარული გტკივა,
არ აქვს მნიშვნელობა ვინ მიყვარს, ან ვუყვარვარ თუ არა ვინმეს...
სევდამ ჩემოდანი ჩაალაგა და წავიდა...
წავიდა, ოქტომბერიც და ა.შ. გაქრებიან მალე...
იცი?
დიდ ამბავს შევკერავთ, რომელიც ისტორიაში ჩაიწერება.