სუსხიანი დილაა,უხეში ნიავი კანზე მიფათურებს ხელებს ჩემდა დაუკითხავად.ღრუბელი მიწაზეა ჩამოსული და ცდილობს ბურუსში გაგვახვიოს.
    მე და შენ ვწევართ საწოლში და ყველა ფანჯარა ღია გვაქვს.ეს სუსხი თითქოს სიამოვნებაა, არა?!დღეს გარეთ არ გავსულვართ.გადავწყვიტეთ, გავრიყულიყავით ამ სამყაროს ერთ პატარა ოთახში და აქედან გვეყურებინა ყველაფრისათვის.შენ თბილი სიყვარული იცი.მკლავებში რომ მომიმწყვდევ, ყველაფერი ლღვება და ვიძირები საამო სითბოში, ჟრუანტელი მივლის და თავს დაცულად ვგრძნობ.მთლიანად შესისხლხორცებული მყავხარ და ასევე შენ- მე!
     წვიმის წვეთების ხმა გვესმის!იცი როგორია?!სახურავს ნელა და თანმიმდევრობით მიჰყვება.საამო მელოდიას ქმნის და ქრება მთლიანი ქაოსი.
მე და შენ ერთად ბევრი სირთულე გამოვიარეთ, მტკივნეულია თითქოს რაღაც წამები, მაგრამ ახლა, როდესაც ვსხედვართ ამ წვიმიან ამინდში,მოყუჟულ ოთახში,მე და შენ, ყველაფერი გამქრალია.უბრალოდ ქაოსი არ არსებობს იმიტომ,რომ ამ მთელ მსოფლიოში მხოლოდ მე და შენ ვართ.ვფიქრობთ,ვოცნებობთ, ვსუნთქავთ,რაც მთავარია, ერთმანეთით ვსუნთქავთ.სიმშვიდეა, მაგრამ არა-დაძაბულობა.ზოგჯერ ეს სიმშვიდე სასიამოვნოა.უნდა იჯდე უბრალოდ ჩუმად და იფიქრო.ფიქრში თანამოზიარე კი ბედნიერებაა.
შენ წამოდექი, ფრთები გაშალე,ღრმად ამოისუნთქე და სიგარეტს მოუკიდე.ძალიან მოგიხდა ამ ამინდში სიგარეტი, მაგრამ შენ თვითონ დაარღვიე სიჩუმე და მკითხე:-სწორია ასეთ ჰაერზე,რომ ვეწევი?!არაფერი გიპასუხე, რიტორიკული კითხვა იყო და უბრალოდ გაგიღიმე.ისევ გადავეშვი ფიქრების მორევში და ამ დროს წელზე ხელები ვიგრძენი.სიცივეში მაინც თბილი ხელები.ისევ ჩუმად ვიყავით ,შენ კი ხელებს დაასრიალებდი მთელ ჩემს სხეულზე.თითქოს იცოდნენ თავიანთი მიმართულება. მე ხმას არ ვიღებდი.კისერში ორი ტკბილი ბაგის ალერსი ვიგრძენი.ინსტიქტურად გვერდით გადავხარე და უფრო ძლიერად მაკოცე.სახე დაგიკოცნე:ლოყები,ყვრიმალები, ნიკაპი,ტუჩის კუთხეები,ტუჩები, თვალები,თვალის კუთხეები,შუბლი და ბოლოს თავი დაგადე მხარზე.შენ თვალები დახუჭული გქონდა და ისევ იმ მომენტზე ფიქრობდი სახე,როცა დაგიკოცნე.მერე მითხარი ,,მუცელში ჟრუანტელმა დამიარაო" და შუბლზე მაკოცე.ჩვენ ორს გარშემო ბრუნავდა ყველაფერი, თითოეული ადამიანი და საგანი.
გაისმა კითხვა:-მზად ხარ?!
და მიიღე პასუხი:-დიახ.