გმარჯობაათ ეს ჩემი ახლაი ფურცელია ,ჩემი ლეპტობი დამიბრუნდა ოღონდ იქ აღაფერიაა რაც ძველ დროს გამახსენებს, მარტო მოგონებებიღა შემომრჩა წარსუილიდან არვიცი ეს კარგია თუ ცუდი რომ მარტო მეხისერაბშია ის ყველაფერი და არა კადრებზე ..ჩემი ბევრი ნაწერიც მათ გაყვა და გული მაგაზე უფრი მწყდება მათ ხომ ვერ გავიხსენებ ...თუმცა რა გახსენება უნდათ ჩემი ცხოვრეაბდა თითიქმის სულ ერთანირი იყო უბრალოდ რაღაც განსაკუთებული წუთები და წამები იყო აღბეჭდილი ამ ფურცელებზეე.მე ხომ ფურცლების ამარა ვრჩემოდი ბოლოს ყოველთვის და მთ ვუყვებოდი ჩემზეე... ახლაც ასეე დილა გათენდა უჩევულო ავდექი ყავა მოვიდუღე მოვწიე და ისევ ჩემ ლოეპტობს დავუბრუნდი ჩემი ცხოვრება ყოველთვის ერთ რითმში მიდოდა მაგრამ ახლაა სულ სხვანირადაა ეს ერთი თვეე ჩემთვის ყველაზე ძნელი აღმოჩნდა და მიჭირს ამასთან შეგუებ მე ჩემი თვი დავკრგე ამ სამყაროში და ვერ დავიმკვიდერე ადგილი ,,, ეს ჩემი აზირით ყველაზე ცუდაა ადამინის ცხოვრებაში როცა გინდა რაგაც გაკეთო და ვერაფერს აკეთებ თავში ათასი ფიქრი გიტრიალებს მაგრამ ვერცერთს ვერ აკეთება არიცი რაარის სწორი არც ის იცი რომელი უფრო გინდა ამასობაში დრო გადის და უარესად ხდები ... ტირილი გინდა, ყვირილი ყველაფერი გააღიზიანებს არიცი რააგაკეთო თითქოს დაგეგმავ რაღაცას და ისიც არგამოგდის მთელი მსოფლიო შენ წინააღმდეგაა ,,, ბოლოს საკუთარ თავში იკეტები და აღარაფერს ამბობ თითქოს ნებდები ცხოვრებას და ამბობ რაც იქნება იქნება მაგრამ ხვდები რომ არაფერი იქნება და უარეს დღეში იქნები ,,,გაგცევა გინდა მაგრამ ვერ გარბიხარ იმიტომ რომ იცი ამით ვერაფერს უშველი შენ ისევ შენ იქნები სადაც არუნდა წახვიდე ,,შენთავთან ყოველთვის შენ ხარ და მეტი არავინ შენ ფიქრებს ვერ გააექცევი ,,ნეტაა შემეძლოს რომ გავექცე ჩემ ფიქრებს და სულ სხვარიარად დავიწყო ფიქრი მაგრამ არაშემიძლია ძალაა გამომეცლაა თითქოს,ბრძოლის უნარი წამერთვა მე ხომ მარტო დარვჩი და ამ ყველაფერს ისიც ემტება რომ სხვ დასხვა წვრილწვრილი პრობლემები რომლებიც მაზოლზე გაჭერენ და უარესად გხდიან ,,, გახსენებენ იმას რომ ამხელა სამყაროში მარტო ხარ დარჩენილი და შენ თავს ვერ პოულობ...ფიქრებში დაკარგული ,,, საშველს ეძებ მაგრამმ ვერ პოულობ ...გინდა ვიღაც მოვიდეს უბრალოდ ჩახეხუტოს და არაფერი გითხრას უბრალოდ გინდა იგრძნო ის რომ ვიღაც გყავს გვერდით.... ძნელიაა მარტო, რომ ხარ ყველას თავის ცხოვრება აქვს და შენ კიდე მარტო დარჩენილი არიცი რააგეკთო და ხვდები რომ ყველა რაგაცას აკეტებს და შენ ესე მარტო ხარ ელოდები იმას რომ ვინმე მოიცლის და მოვა შენთან მოჩევნებითიაა ყველაფერი რომ ვიგაცა გყავს არავვინ არგვყვას რელურად უნდა შევეგუოთ იმ ფაქტს რომ მარტო ვართ ამ ცხოვრებაში და ჩევნ გარეშემო ადამინები მხოლოდ ფორმალობაა და მეტი არაფერი ჩვენ უბრალოდ ერთმანეთი გვჭირდება .... ფიქრები ფიქრები ჩემ თავში მხოლოდ ფიქრებიაა და არეულობაა ნეტა შემეძლოს მათი დალაგება ნელ- ნელა ისეთ შეგრძნება მაქვს თითქოს გავგიჯდები დ ამას ვეგღ გავუძლებ მაგრამ მე ხომ ახალ დიწყე ცხოვრება მე ხო ახლავდგავ პირველნაბიჯებს და ღმერთო რა ძნელი ყოფილაა ,,პატარები რომ ვიყავით დედ გვედგა გვერძე და და ის გვეხმარებოდა რომ არწავქცეულიყავით და ახლაა ისე ისე შორსაა ჩვენგან ვერც კი ვეუბნებით რომ ცუდათ ვართ რომ გვტკივაა არგვინდა ჩვენი პრობლემებით შევაწუხოთ და ამვედროულად ჩევინივე სისიუსტის გამო ვერ ვანახებთ ჩვენ ცრემლებს და ვერ ვეუბნებით თუ როგორ გვინდა მათი ჩახუტებაა ან უბრალოდ მათან ერთად ძილი .... მტკივაა ძან მტკივა ოგონდ რაა არვიცი მეშინიაა იმის რომ ვერაფერს გავაკეთებ და ესე ვიქნები სულ რატო.როგორ მივედი აქმდე ვერ ვხვდები რამ მიმიყავნაა ?ან სად მივდივარ ? რაიქნება ამ ყველაფრის ბოლო ? მარტო დავრჩები საკუთარ თავს ვერ ვიპოვი ? ნუთი ერთადგილზე გავიყინები ... ნუთი აქ დამთავრდება ჩემი ცხოვრება 22 წლის ასაკში და მომიწევს თავს დავაჯერო რომ ყევლფერი წინ მაქვსს რომ რაღაც იქნება ? და წარსულის მოგონებებით ვიცხოვრო არმინდა მე მასე რომ იყოს არმინდა გესმით არაა ...მინდა რაღაც გავაკეთო და ესე თვლცრემიანი რომ ვიჯდე სახლში არმინდააა არააააა ......
ყოველთვის ამბობენ გვირაბის ბოლოს სინათელეოაა იქნებ მეც ახლა დიდი გვირაბში ვარ და გამოჩნდეს ნათელი მაგრამ როდის ? იქნებ წინ რამე კარგი მელოდება მაგრამ არჩანს არაფერი არჩანს წინ რომ ვიხედები ... სიბნებლაა ან სიცარიელეე არაფერი არაა .... იმედის მომცემი ვფიქრობ და გამოსავლას ვერ ვხდედავ რაუნდა გავაკეთო რაა ? დავიკარგე და გზას ვეღარ ვპოულობ... ეს გზა კი ძაან დიდიაა ბევრი გადასახვევებით ყველა გზა სადღც მიდის მაგრამ არცერთი გზის ბოლოს სინათლეე არჩანსს ... ბოლოს იღლები ძებნით თუ რომელი გზა მიგვიყვანს იქ სადაც გინდა რომ მიხვიდე და უბრალოდ მიდიხარ ან დგახარ იმედით რომ ვიღაც გიპოვის ან ვიღაც გამოივლის და გეტყვის თუ რომელი გზის ბოლოს არის სინათლე და ჩენც უკვე იმედ დაკარულები გაყვებით იმ გზას იმ იმედით რომ სინათელე გამოჩნდება მაგრამ უკვე ძალაა აღარ გაქვს არც იმედი რომეს შეიძლება მოხდეს გულის სიღმეში იმასაც ფიქრობ რომ შეიძლება ეს ის გზაა რომელიც არაერთხელ გავიარეთ და სადაც სიბნელეა და სიცალრიელეაა ..... მაგრამ იმედი ხომ ადამიანს აძლიერებს და მაინც იმედით მიდიხარ რომ იქ იპოვი იმას რასაც ეძებდი..ნეტა ადამიანი პოულობს იმას რაც უნდა ამ ცხოვრებაში? ნეტა არიან სრულყოფილი ბედნიერი ადმინები? შინაგანად სავსე ბედნიერებისგა რომ ანათებენ ?და ამ ბედნიერებას სხვებსაც რომ უნაწილებენ ? ალბათ ყველა ადამინი რაღაცში პოულობს ბედნიერებას მთავარიაა აიმედი არდავკარგოთ რომელიც გაგავძლიერებს და რომლითაც ვცხოცხლობთ და თუ მოხდ რომ იმედი დაკარგე ეს დასასრულიაა ალბათ და შენ ცოცოხლაი აგარ იქნები ...იმედი ხომ ყველაპერია და დღეს მე იმედ დაკარგული და ნახევრად მკვადრი ვარ ....თუმცა სადღაც გულის სიღმეში მეც მაქ იმედი რომ ერთ დღეს ვიპოვი იმ სინათლეს რაცას ვეძებ და არმივცემ თავს უფლებას იმედი დავკარგო და გარდავიცვალო ...........
