არის დღეები რომლები არ გინდა არსებობდეს შენს ცხოვრებაში მაგრამ ამას ვერ გაექცევი. ცხოვრება ტრაგიზმია რისგან თავის დაღწევაც მხოლოდ სიკვდილს შეუძლია. არის დრ, წამები,წუთები როდესაც თავს მარტო და მიტოვებულად გრძნობ. ეს ყველაზე საშინელი დროა თუმცა ეს თითქმის ყველას გამოუვლია ან განიცდის მომავალში. ამ დროს ყველაზე ცუდად ხარ,სევდიანი, უსუსური, თავი გეზიზღება გგონია რომ ყველაზე საშინელი არსება ხარ დედამიწის ზურგზე შენთან მეგობრობა და ურთიერთობა არავის უნდა, არავის არევასები, ყველასთვის ზედმეტი ხარ.. ეს ის პერიოდია როდესაც ყველაფერი გეზიზგება მარტოობა ამ დროს ყველაზე ძაან გინდა, გაღიზიანებს ყოველი ჩუმი ხმაც კი...
შვებას მხოლოდ წიგნებსა და მუსიკაში ხედავ.. ყველაზე მეტად ეს გჭირდება , ეს გამხნევებს და სიცოცხლის ცოტა,უმნიშვნელო ნაპერწკალს არ გიქრობს.. დღიურის ფურცლები წამიერად ივსება.. ზოგჯერ წერაც კი არ გშველის ანდა არიცი ეს ტკივილი როგორ გადმოცე, ამისთვის სიტყვებს ვერ პოულობ... თუმცა ვერც ვიპოვით რადგან ამის გადმოცემა ჩემსთვის წარმოუდგენელია ....
ყველა გეზიზღება აღარავინ არ გინდა რო არსებობდეს შენს გარშემო... ოცნებობ უდაბურ ტყვეში: ქოხი,, ერთ მიუვალ ადგილას სადაც არავინ არ იქნება , არ გექნება კომუნიკაციის არავითარი საშვალება.. მხოლოდ მუსიკა და წიგნები... მეც ხშირად მინატრია ასეთი რამ თუმცა ეს ვერ ავისრულე და იმედი მავს ოდესმე სულ ცოტახნით მაინც ავისრულებ.. ჩემი ცხოვრები ერთერთი ყველაზე დიდი ოცნებაა....
და თუ ვინმეს გაახსენდები და სულ რაგაც ორ სიტყვას : ,, როგორ ხარ?“-ს მოგწერს ....
ეს სიტყვები ყველაზე დიდ სიყალბედ წარმოგიდგება იწყება ფიქრი : ,, განა მართლა აინტერესებს როგორ ვარ?, განა მართლა გელავს ჩემზე?, თუმცა საბოლოოდ მიდიხარ იმ დასკვნამდე რომ ეს მხოლოდ სიყალბეა.. დრო არაქვს და უბრალოდ მოგწერაა.. ეს კიდევ უფრო დიდ დაღს გისობს გულზე.. გული საშინლად გტკივა და ამას მთელი არსებით გრძნობ.. შენი ცხოვრება ტრაგედია გგონია... გეზიზგება შენი ცხოვრება... გგონია რომ შენსავით უიგბლო არავინ არა დედამიწის ზურგზე, შენსავით მარტოსული და სევდიანი...
ყველაფრის მიუხედავად მაინც აგრძელებ ცხოვრებას და ეს ასეც უნდა იყოს შეიძლება ბედნიერი არ ხარ მაგრამ ძნელია ბედნიერი იყო ამ სამყაროში.. ტკივილი უფრო ადვილია ვიდრე ბედნიერება... ბედნიერება?! ზოგჯერ მგონია რომ არც არასდროს ვყოფილვარ და არც არასროს ვიქნები, ეს გრძნობა ჩემთვის თითქმის უცხოა...
ყველაფრისდა მიუხედავად მუდამ უნდა გვახსოვდეს რომ ბედნიერებას სევდა მოყვება სევდას კი ბედნიერება... ცოტა ძნელია , მაგრამ რას იზავ?! სხვა გზა არ არის.........