სათაურს ყოველთვის ბოლოს ვარქმევ პოსტს. ახლა ვცადე პირიქით მექნა და ვერაფერი მომივიდა თავში დასაწერად. რაღაცნაირ ჩუმ აღმაფრენას განვიცდი შიგნიდან,თითქოს რაღაც მოხდება,რაღაც კარგი და მე უნდა სათანადოდ შევხვდე. არ ვფიქრობ ამაზე, შეგრძნებაა და შეგრძნებებს არ ვუღრმავდები არც ჩემს მთლიან არსებას იპყრობენ ისინი. კარგია თუ ეს შეგრძნებაც გამართლდება.

ჩემს ქალაქში თოვლი არ მოდის. ეს მახარებს , და თან ვფიქრობ რა მოსაწყენი გავხდი ამინდზე ,რომ დავიწყე წერა.უთოვლობა მაინც მახარებს. ის ამინდი მაინც არ დადგა მე რომ მიყვარს ოღონდ. აი ისეთი,არც წვიმა,არც თოვლი, არც ქარი, არც მზე. უბრალოდ ნაცრისგერი გზა, სიჩუმე და სიცივე. ესაა ჩემი ამინდი, თითქოს არაფერი და ესაა. ეს არც ცივი ოქტომბერია არც პაპანაქება აგვისტო,უბრალო წყნარი დეკემბერ-იანვარია. ველი ჩემს ამინდს.

ვფიქრობ წელსაც,როგორც წინა წლებში ბევრი ვერაფერი მოვასწარი. ბევრით ვერ გავიზარდე. რაღაც გამოცდილებები იქნება მაგრამ მათ ვერაფრით მოახერხეს რადიკალურად შემოვეტრიალებინე, შევეცვალე და ახალ გზაზე გადავეყვანე,ახალ ბილიკზე დავეყენებინე სუუულ სხვა გზას რომ გაჰყვება. ამაზე მისტერ არავინი მახსენდება და მისი არჩევანის და ცხოვრებების ალტერნატივებს რომ ვიხსენებ არ ვიცი,მეეჭვება რომელიმეში თუ იყო ბედნიერი ან ისეთი თუ იყო რომელიმეს გასაგრძელებლად და საცხოვრებლად რომ აირჩევდა. მეც დამილაგონ წინ ალტერნატივები,მე ხომ სიურპრიზები არ მიყვარს.

ახლა ის სიმღერა ჩაირთო ენდორფინს რომ ვეძახი, მაგრამ რატომღაც ვერ ვახერხებ ენდორფინები გამოვყო, ანუ ვერ ვგრძნობ ამას. ალბათ ეს სიმღერაც მომყირჭდა სხვა ბევრივით. (electric light orchestra-mr blue sky თუ მაინც დაინტერესდით).ვთიშავ.

ვიცი,რომ განსაკუთრებულს არაფერს ვწერ,პრინციპში არც არასოდეს ვწერ ხოლმე რამე ისეთს,შემოხეტებული მკითხველითვის საინტერესო რომ იქნება და თვალებს სასარგებლოდ დააკავებს ჩემი ნაწერით. არამც და არამც. უბრალოდ იმას ვწერ რაც თავში მომდის და ესაა. ახალ წელზე კი მინდოდა დაწერა. აფსუს :/