წყეულიმც იყოს ეს დღე ნეტამც სულაც არ დავბადებულიყავი, ადამიანი სატანჯველად მოდის ამ სამყაროში და ნაპერწკალივით მიექანება ცისკენ, ამ წუთისოფელში დაიმკვიდრებს სახელს სულს და ქრება ქრება უკვალოდ უკვალოდ მიექანება ზეცაში რადგან ისევ ამ წუთისოფელში ქმნილი ცოდვებისთვის აგოს პასუხი, ირჩევს საყვარელ ადამიანს და მისთვსი ცოცხლობს, მისი ფიქრები მხოლოდ მისკენაა მიმართული და ბოლოს.. ბოლოს რახდება მიატოვებს კვალს არ დაუტოვებს არაფერს მისცემს თუმცა მოგონებებს დაუტოვებს და უკვალოდ გაქრება .. ცხოვრება ასეთი ბოროტი და რთულია, მხოლოდ ცხოვრება კიარა გარშემომყოფი იდუმალებით მოცული ბრბო და გარემო გცვლის, ტკივილსა და დარტყმას გაყენებს თანაც როგორს.. მოუშუშებელ ტკივილს ისეთს რომ მხოლოდ მასზე გეფიქრება და იმაზეც არ ფიქრობ რომ ეს ფიქრი ასეთი საზიანო გახდეს არამარტო შენთვსი არამედ გარშემომყოფთათვის ... არც მეგობრები გიმართლებენ არავინ შენი თავის გარდა და იმის გარდა ზევით რომ აიხედები და ვერ დაინახავ მხოლოდ მას უნდა ენდო, ხანდახან საკუთარი თავიც გატყუებს, და დიდ დარტყმას გაყენებს თუმცა უნდა მოძლიერდე,ქვა გაგიხდეს ის ადგილი რომელსაც ოდესღაც გული ერქვა... როდესაც მშობლების გაფითრებულ თეთრ სახეს შევხედე, საოცარი ტკივილი ვიგრძენი თუმცა როდესაც მათ შევეხე ორნაირი გრძნობა იშვა :მონატრება,და სინანული, გული წამივიდა დეიდა ყვიროდა მე კი ძირს ვიწექი -მია, მია
მეტს ვეღარ გავუძლებდი ახლა არამარტო გული მტკიოდა არამედ სულიც მეწვოდა ისე როგორც სანთელი იწვის ხატის წინ იწვის და ქრება ... სამუდამო ტკივილი რჩება სულში
და არაფერი ანქარვებს მას გარდა სიყვარულისა ...