...ჩემ წინ უკიდეგანო სივრცეა, თვალუწვდენელი მთები, მე ჩემი ცხოვრების მწვერვალზე ვდგავარ და განვლილ წლებს თვალებს ვუსწორებ. ახლა ისეთი სავსე ვარ, როგორც არასდროს, ეს დასასრულია...
შემოდგომის დღეებს ოქტომბრისეული ამინდები განსაკუთრებით უხდება. ფოთოლცვენა პირველი დანაკარგია, რომელსაც თან სდევს ცრემლდენა და გარდაცვალება. ფიქრთა ვაკუუმი უკაპიტნოდ დარჩენილ გემბანს ემსგავსება. მხოლოდ ამ სეზონზეა შესაძლებელი უყურო ბუნების ფერისცვალებას, რა დროსაც ხდება გარდატეხა, ცვლილება, რომელიც საბოლოოდ უცვლელი რჩება და კვლავ საწყისს ვუბრუნდებით.
ყოველი ჩამოვარდნილი ფოთოლი გლოვაა სულისა, ცრემლები სინანულისა, რომელთაც ჩია მეეზოვე გარიჟრაჟზე ერთ ადგილას შეაგროვებს. ალბათ, გამოივლის უცხო მგზავრი და მივიწყებულს ხელახლა შეგვახსენებს, რომ იყო და აღარ არის... დაუბერავს ცივი ქარი, მიმოფანტავს გრძნობის ფერებს, რომ დღეს ყველაფერი უღიმღამოა და ხვალ შეიძლება არაფერი აღარ დარჩეს... ისევ ცვივა ხეს ფოთლები, ცა კი ტირის უსიცოცხლოს. გული ფეთქავს უიმედოდ, ელოდება განაჩენს. იცის, ეს ბოლოა და თან გაჰყვება შემოდგომას...
სიცარიელე მოედება დამტვერილ ქუჩებს, სიმარტოვე კი შეიფარებს სევდას... ოქტომბერში დაიწყება თოვა... ყველაფერი აგერევა სულში და იფიქრებ მიმატოვა?! ნუ აჰყვები ქართა ქროლვას, ენდე მხოლოდ რწმენას.
სკვნილზე ვითვლი ბოლო წამებს... თვალებს ვხუჭავ, ხელებს ვშლი და...
წლების შემდეგ, ისევ მოვა შემოდგომა, ხეებიდან თავისუფლად დაეშვება ფიფქები, ცივ ქვაფენილს კვლავ შემოსავს ნაირფერი ფოთლებით და გაატანს ყველა ტკივილს უკლებლივ. მესაფლავე ჩამოუვლის ყველა საფლავს, მერე შეჩერდება მოზრდილ ქვასთან, გადაპენტავს ხელით ფიფქებს და ვინ მოსთვლის, ოხვრით, მერამდენედ ამოიკითხავს მარმარილოს ქვაზე დატანილ სიტვებს "თავისუფალი ვარდნა...”