შემოდგომის ფოთოლცვენა ჩუმად იწყებს ქარვის ცეკვას
და სექტემბის მზის სხივები სიყვარულით გემსგავსება,
ლურჯად ნახატ სილამაზეს ზეცა ისე მოუხიბლავს,
თეთრ რღუბლებში ჩიტის ფრენაც ზეთის ტილოს ემსგავსება.

მე ჩემს სულში გამოგსახე, როგორ ლოცვამ ეს ფრესკები...
სადამდეც გსდევს მონატრება, მეც იქამდე შენ მაცოცხლე!..
და თუ, მერე მიხვდები, რომ სიყვარული არის ღმერთი!
ყველა წამი დაკარგული - დროში უმალ გააცოცხლე.

სექტემბერი, სექტემბერი... მე და შენი სასწაული,]
ფოთოლცეკვა, მაღლით - ქვემოთ... სისუფთავით რომ ეშვება,
რა ლამაზად დაუხატავს, ზღვას - ნამზეურს ტალღის სუნთქვა,
მე კი შენი ჩამხატვია, მაცოცხლებს და არ მეშვება.