შემო, დგომა კლავს..
მკლავს ეს შემოდგომის პეიზაჟები.. მახსენებს, რომ ზამთარი მოდის, კვდება ბუნება და მეც ვკვდები.. მინდა დავიძინო აციდანტერას ბოლქვებივით გაზაფხულამდე.. არ მახსოვდეს გამოღვიძებულს სიცივე.. არ მახსოვდეს გულ-გრილი და ნაშემოდგომევი ხეებივით სულ-გაძარცვული ადამიანები..
ხე-ადამიანები..
ყველაფერი მაშინ დაიწყო როცა მე და დედა ნიუ-იორკიდან საცხოვრებლად ვაშინგტონში გადმოვედით.
სასწავლებლად ,,ჯორჯ ვაშინგტონის უნივერსიტეტში” შევედი.
მამა 2 წლის წინ გარდაიცვალა გულის შეტევის შედეგად, მას შემდეგ დედა ჩაკეტილი გახდა. ის სახლი სულ მამაჩემს ახსენებდა და რამდენიმეჯერ გავიგე ხმა, შუაღამეს ბალიშში თავჩარგული როგორ ტიროდა.
სწორედ ესარის მიზეზი ჩვენი ნიუ-იორკიდან წამოსვლისა..

ვაშინგტონში ძალიან ლამაზი შემოდგომა იცის, ნაირნაირი ფოთლებითაა მორთული ქალაქის ქუჩები, თითქოს შემოდგომის კაბაში შემოსილა.
წვიმის დროს განსაკუთრებით ლამაზია, თანაც ისეთი სუნი ტრიალებს თავბრუ დაგახვევს..
მოკლედ რომ ვთქვა მომწონს ამ ქალაქში ყოფნა თუმცა
ნიუ-იორკი ძალიან მენატრება.
მართალია იქაც ჩაკეტილი გოგონა ვიყავი, არმიყვარს ხალხთან კონტაქტი.. ვცდილობ ხშირად განვმარტოვდე საკუთარ თავთან და გამომდის კიდეც, იმიტომ რომ დედას ისეთი სამსახური აქვს მუდამ მოგზაურობა უწევს და შესაბამისად სახლში მარტო ვარ ზოგჯერ 2დღით ზოგჯერ 1კვირით და 1თვითაც კი.
უნივერსიტეტში საბუთები შევიტანე თუმცა არდადეგები დაემთხვა და ჯერ არ მივსულვარ, შესაბამისად არც არავის ვიცნობ.