დღეს ღამე ცას ავხედე,თვალები მოვხუჭე და ცხოვრებამ უკან გადამახვია,იქ სადაც ჩემი ტკივილის დასაწყისია,სადაც ჯერ არვიცოდი,რომ ეს ნაბიჯი სამუდამო ნაიარევად დამრჩებოდა გულში,რომ სუიციდზე ფიქრს მაიძულებდა(
მე არ გაგიმხელთ თუ რა ნაბიჯი იყო ის,მაგრამ იმას გეტყვით,რომ ელემენტარული,სრილიად ჩვეულებრივი,მაგრამ სამარადისო ტკივილის დასაწყისი.
იმას გეტყვით,რომ ელემენტარულსაც დააკვირდით,დაუფიქრდით სანამ დროა თორემ მერე გვიანი იქნება,ძალიან გვიანი((
ხოდა ცხოვრებამჰყ ყველა მომენტი თვალწინ დამიტრიალა,
უდიდესი ბედნიერება
ახლის შეგრძნება
ნერვიულობა
ეჭვიანობა
გაბრაზება
მონატრება
სიყვარული და ბოლოს,
ბოლოს ტკივილი,რომელიც მიყვარს,რადგან ეს ტკივილი იყო პირველი სიყვარული რომელიც აღარ არის,არც ყოფილა თურმე,ჩემი ილუზიის ნაყოფი იყო,ზედმეტად ვენდობოდი და გამთელა,მომავალში კი ალბათ იქნება კვლავ ჩემში,იქნება კვლავ უძილო ღამეები,მწარე ცრემლები თვალებზე,
თვალებზე რომელიც სულ დახუჭულია და ყველა მომენტი ფილმივით ჩანს(მუდამ იქნება ტკივილი,რომელივ არ გაივლის,ნაიარევი,რომელსაც ვერც ერთი ექიმი ვერ უშველის და გული იქნება მუდამ,რომელიც ჩვეულ ტემპში აღარ ცემს და ბოლოს,
ბოლოს ადამიანი,რომელიც სუიციდზე ყოველ დღე ფიქრობს