ირგვლივ მხოლოდ დაბურული და ხშირი ტყეა, ავისმომასწავლებელ სიჩუმს მხოლოდ ვიღაც ქალის ხმა არღვევს, რომელიც თითქოს ახლოსაა, მაგრამ ვერ ვხედავ, თითქოს იგი ჩემს გონებაშია, მაგრამ ვინ არის ჩემგან რა უნდა ან აქ როგორ აღმოვჩნდი...
ხმა შეწყდა, ახლა მხოლოდ მწვანე ფოთლების ხმაა, როემლიც ისე ზუზუნებს, გეგონება რაღაც ტკივა, თითქოს ბასრი საგნით მკერდიდან გული ამოგლიჯეს და იმ ადგილას მხოლოდ შავი ხვრელი დარჩა, რომელშიც წარმოუდგენელმა, მტანჯველმა, არაამქვეყნიურმა ტკივილმა დაისადგურა.