აღსარება
ასე მგონია, რომ თუ ბევრს ვიფიქრებ მალე ავფეთქდები, რადგან შეუძლებელია ფსიქიკა ნორმალური გქონდეს, როდესაც გარემოში ამდენი ამაზრზენი ხალხი, ერთად იყრის თავს... და ხო... კვლავაც შავია ჩემში ფერები და კვლავაც ვგრძნობ, როგორ იხრწნება ჩემი სხეული უსაფუძვლო ორიენტაციის ხალხის გადამკიდე... ყოველთვის ვიბრძოდი უსამართლობის აღმოსაფხვრელად, თუმცა ახლა შევამჩნიე, რომ მეც მადანაშაულებენ სხვადასხვა უღირს საქმიანობებში.. ყველაზე საწყენი კი ისაა, რომ შენი გრძნობები არავის ადარდებს... თითოეული ადამიანი მწველი მზერით სულს გიწოვს და არარაობად გტოვებს... ახლა ყველაზე ცივი ზამთარი დაგვატყდა თავს, რომელიც დაუპატიჟებლად ეწვევა შენს ოთახს და ფანჯრის რაფებთან მყოფი ნაპრალებდან ყოფს თავს... ამ ყოველივეს სულიერი ავდარიც ერთვის, რომელიც ისე გახმობს, როგორც ეს მცხუნვარე მზეს შეუძლია... შენი თვალები, ვფიცავ, ახლა წამშივე გამაფერადებდა, რომელიც მეტყოდა, რომ მარტო არ ვარ.. ეს პრობლემაც ჩაივლიდა და ჩემი ოცნება, ოცნებად არ დარჩებოდა... მაგრამ დღევანდელ დღეს, როგორც უწინ ჩვეულებრივი და რუტინულია. გაყინეული სულითა და სხეულით ლოგინში ვწვები. თეთრ, ფაფუკ საბანს ვიხვევ, შემდგომ კი ემბრიონის პოზაში ვწვები... ტკივილისგან საკუთარ სხეულს ვკაწრავ. მსურს, რომ სულიერი აპოკალიფსი ფიზიკურით ჩავაქრო, თუმცა ესეც ვერ აქრობს მას... ასე მგონია გამომშრალი ვარ... უარაფრო და არაფრის მომცემიც, რადგან ვგრძნობ საზოგადოებაში ჩემი ადგილი არ არის... ღრმა ბავშვობიდან მოყოლებული მძაგდა ხალხმრავლობა. საკუთარ სხეულს ბნელ კუნჭულში ვმალავდი, რადგან მათგან ძალიან გავნსხვავდებოდი და საერთო ენას ვერ ვპოულობდი. ახლაც ასეა... საზოგადოება კვლავ გამირბის... ამავდროულად კი ცილსაც მწამებენ, თითქოს მე არ გამაჩნდეს საკუთარი გრძნობები... დავიღალე ყოველ ღამით სველ ბალიშზე დაძინებით... დავიღალე ამდენი დაუსრულებელი პრობლემებით... დავიღალე, ამდენი ცილისწამებებით... დავიღალე, ამდენი ყალბი ადამიანებით, რომლებიც ადრე თუ გვიან მაინც გტოვებენ, ყოველგვარი დაპირების მიუხედავად. დავიღალე ამ ცხოვრებით, სადაც თავს არარაობად ვგრძნობ... დავიღალე იმ ცხოვრებით, სადაც ყველა გაგირბის... დავიღალე, რადგან ჩემი ოცნებები, ოცნებებად რჩება, რადგან საზოგადოება არ მაძლევს ჩემი სურვილების რეალურად განხორციელების საშუალებას... დავიღალე... ხო, დავიღალე ამდენი დაუსრულებელი ცივი ღამით და დაუსრულებელი ძვლების ტკივილისგან ტკაცუნით... იქნებ... იქნებ ხსნა, მხოლოდ და მხოლოდ სუიციდშია?! |
 |
 |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
