ძაღლი აგდია მზეზე გამთბარ მიწაზე. უდარდელად სძინავს. მის სიახლოვეს ტალახში ამოსვრილ რქას ვხედავ, რომელიც დროსა და ნეშომპალას თითქმის ბოლომდე აქვს შეჭმული. მე ზიზღით ვუმზერ ძაღლსაც და რქასაც და ვცდილობ, მოვიფქრო რაზე დავწერო. ფიქრის დროს ერთ წერტილზე მიშტერება მჩვევია. ამის გამოა, რომ ალუჩის ხეს კი არ ვუყურებ, რომელმაც თავისი თეთრი ყვავილების გაშლა უკვე მოასწრო ფუტკრებისთვის თავბრუდამხვევი სილამაზით, არამედ თვალებში მებლანდება ცხოველის ექსკრემენტების ფორმის რქა და თვითონ ძაღლი.

მოგონებებში ფიქრს ვაფათურებ, როგორც ქალის სხეულზე აღმაგზნებლად მოძრავ ხელს და მახსენდება ჩემი სოფლის წყალდამშრალი რიყე, მისი ნაპირები, მასში გადასროლილი ქვები და საჭმლის ნარჩენები, რომელთა ნაგვის ურნასთან წაღება ყოველთვის მეზარებოდა.
"ტყლუპ" - მცირე ღრმულში ჩაგუბებული წყლის ხმა ესმის ქვის გადასროლის მოგონებაზე დაფიქსირებულ ჩემ წარმოსახვას.

მეგობრები ვართ ერთად შეკრებილი და გაგვყავს ზაფხულის რიგითი შეხუთული დღე. მზე აჭერს, ჩვენ ვიწვით - ერთმანეთის ნდომით. გული თავის ადგილას ძლივს გვეტევა. წინ რომ ეძგერება, მერე უკან ბრუნდება, როგორც ტყვიაგავარდნილი თოფი. სისხლი გვიდუღს, ვიცით, როგორ დასრულდება საღამო და მანამდე ვერთობით.

ფსელივით მორაკრაკე რიყეში მსუქანი, რძით გამოტენილ ძუ*ძუებიანი ძროხებიც ჩვენსავით ელიან შემოღამებას, როცა ბინდი გადაკრავს უმოწყალოდ მოჭორავე სოფლის წყნარ ცასა და გზებს და ყველა ერთიანად შეიყუჟება ნათურისგან გაბრდღვიალებულ ფანჯრებიან სახლებში.
ყავისფერ-თეთრი ლაქებით შემოსილი ძროხა ჩვენკენ მოდის. ტანზე ჭუჭყიანი ბეწვი აკრავს. კუდს დაუსრულებლად იქნევს და ბუზებს აფრთხობს. მერე შეწუხებული ღრიალებს და თავს მაღლა გვიწევს - ცამდე დარჩენილ შორ მანძილზე, თავისი მედიდური რქები რომ უფრო ახლოს მიიტანოს. ვშტერდები, თითქოს სასწაულს ვუმზერ. ლამაზია და მომხიბვლელი მისი რქები.

გოგოების შეშინებული თვალებისგან შთაგონებული პიკასო მას უახლოვდება და დანით უსერავს თეთრ ყელს. ისმის ბღავილი - საზარელი. ხმა მალევე წყდება, სიჩუმის ხვრელებს მდუმარედ მიუყვება.

სისხლში ამოთხვრილ ხელბს რიყეში იბანს პიკასო, თან მიღიმის, უხარია.
საღამოს აღარაფერი ხდება. გოგოები ტირილით გაგვირბიან. გვიწივიან, რომ ვეზიზღებით. მე მეცინება. არაფერ შუაში ვარ და თითს პიკასოსკენ ვიშვერ, ამან მოკლა-მეთქი! სიცილი აგიჟებთ ისედაც შეშინებულებს. ვხვდები, სამუდამოდ დავკარგე ისინი.

***

აი, ისევ მოვუბრუნდი ამ ნაწერს. არ მომწონს, მაგრამ წასაშლელად მენანება. მე საერთოდ არაფერს ვშლი. სიყვარულიც არ იშლება ფანქრით მიჯღაბილი ნაწერივით. ფურცელი ვარ, სუფთა და ცარიელი, და ზედ მეწერება უპასუხო სიყვარულის მხოლოდ ეპილოგი.

გვერდი-გვერდ ვისხედით თავჩაღუნულები. ჩუმად ვაპარებდი თვალებს მისი გაშლილი თმებისკენ. ვხედავდი, როგორ უცეკვებდა შრიალით გადაღლილ თმის ღერებს ქარი თავის მონაბერ ჯიუტ მუსიკაზე. მინდოდა ჩავხუტებოდი და ვერ ვბედავდი. მეგობრული თანაგრძნობის გამომხატველი, მკლავებით ჩაფრენა და მობღუჯვაც ვერ გამებედა. ის სიყვარულზე მიყვებოდა, ოღონდ სხვა ბიჭის შესახებ და მე დუმილით ვუსმენდი, როგორც ხმაჩავარდნილი და უკანდახეული ლაჩარი. ვიცოდი, არ უყვარდა. ჩემი გრძნობებისგან თავდასაღწევად თხზავდა ლამაზ ზღაპარს.

მკვლელი იყო - გულმფატრავი.

***

დიდი დრო გასულა. ისევ აქ ვარ, წაუშლელი.
არცერთი სიტყვა აღარ მემეტება მარადიულ ფურცლებზე დასაწერად. დავიცალე ყვავილების ლარნაკივით, რომელიც ეს-ესაა ბავშვმა გატეხა. სათიათაოდ გადმოვცვივდი, როგორც შიგ ჩაწყობილი ყვითელი ნარცისები.

ნამსხვრევებს ვერ გავამთელებ. სამაგიეროდ ზედ შევრჩები - უკლებლივ ყველას - მათზე დატოვებული თითოეული შეხებით.

***

გუშინ აღარ გავიხსენე. შემეშინდა წარსულში დაბრუნების.
იმღამით რიყეზე დავბრუნდი. ძროხას რქები წავაცალე და სახლში წამოვიღე.