კითხვა რომ დავიწყე ოთხი წლის ვიყავი და მეზობელი სახელი არ მახსოვს-ისგან ნაჩუქარ ზღაპრების წიგნს ყოველდღე და....ვებული ვკითხულობდი. ბაღში დიდი ენთუზიაზმი და ქარიზმა დავტოვე. სკოლის პერიოდში რომ კომპლექსის ჭია შემიჩნდა, თექვსმეტ წლამდე ვერ მოვიშორე. დაწყებითებში კარგი ბავშვი ვიყავი, მაგრამ არა საუკეთესო, ანუ მეორეხარისხოვანი ათოსანი. კარგი მაგრამ არასაკმარისად კარგი, ესეც სიამაყის პირველი დარტყმა. კარგად ვსწავლობდი გრამატიკას, ვერ ვიტანდი მძიმეებს. მაღალ კლასებში „ის“ ბავშვი გავხდი, ანუ „ზედმეტად არავინ შეეხოს“ „ზედმეტად ჭკვიანი, მაგრამ ზედმეტად შენძრეული“ . მეშვიდე კლასში წავიკითხე „დანაშაული და სასჯელი“, შვიდ საათზე ვდგებოდი „ყმაწვილის“ წასაკითხად, ვერ ვითმენდი. არასდროს მქონია განდიდების მანია, არასდროს მეგონა თავი საკმარისი, არასდროს მაკმაყოფილებდა „მე“ . თავი გამოუსწორებელი რომანტიკოსი მეგონა, მერე მივხვდი რომ რომანტიკოსობა მძღნერის ჭამის ტოლფასია და შევეშვი. ვაღმერთებ კაცებს, მაგრამ არ მჭირდებიან, ასოცირდებიან ბაღის ბავშებთან, მიყვარს მხოლოდ მაშინ, როდესაც ჩემგან შორსაა. ბავშვობიდან ვაღმერთებ ოცნებას და სანამ მის მართვას ვისწავლიდი ხშირად ვურევდი რეალობას ილუზიაში, მერე შევეშვი. მეშვიდე კლასის ბოლოს „მარტოობის ასი წელიწადი“ ჩემი საყვარელი წიგნი გახდა, ერთ თვეში რაღაც გადაცემას ვუყურე და გავიგე რომ უმეტესობის რჩეულია მარკესი, გული ამიცრუვდა და შევეშვი. ბავშვობიდან ყოველდღე, ვფიქრობ, რომ ვკვდები, ან,ვფიქრობ ახლობლების სიკვდილზე. კლასის გარეთ გაცნობილ ადამიანებთან, რომლებთანაც საგანმანათლებლო არცერთ ასპექტში შეხება არ მაქვს, ისეთ როჟას ვქმნი, თითქოს უდებილესი გიჟი და ცოტათი საყვარელი ვიყო, რაც ძალაუფლების შეგრძნებას მიტოვებს, მერე მომბეზრდა ის ვისთვისაც ეს ყველაფერი შევქვმენი და შევეშვი. მიყვარს სრულყოფილება, ამიტომ არ ვიწყებ ადვილად რამის კეთებას, თუ საქმეს ხელს ვკიდებ, ხელის მოკიდება იდეალურად უნდა დამთავრდეს, სხვა შემთხვევაში ჩემი ცხოვრების მომდევნო თვეები დამთავრდება აპათეით. მიყვარს ჩუმად ყოფნა. არასდროს გამოვთქვამ აზრს იქ, სადაც მისი ღირებულება დაბალია.სამაგიეროდ ვუსმენ ყველას და ვისმენ ყველაფერს. ყველაზე მეტს ყველაზე შეშინებული ძაღლი ყეფს მოტო. ვერ ვაკონტროლებ გინებას, შემიძლია არ გამოვიყენო გინების შემცველი სიტყვების გარდა რამე და აზრი მაინც ჩამოვაყალიბო.
P.S.მოკლედ არავის და არაფერს, არანაირ სინდრომს და ასე შემდეგ არ სჭირდება ფსიქოანალიზი, ადამიანები სამყაროს კაიფის დროს შევიქმენით და უბრალოდ დებილი ....ები ვართ. მონოლოგის დასასრული.