ყველაზე მწარედ თავმოყვარეობა გვახსენებს თავის არსებობას.... ყველაზე უდროო დროს, ყველაზე დაუპატიჟებლად მოდის... ერთ დღეს ჩვენში დიდი ხნის წინ მიძინებული თავმოყვარეობა იღვიძებს სისხლიანი თვალებით და ყვირის ბოლო ხმაზე, რომ მოაღწიოს ჩვენამდე მისმა ძახილმა, რომ მიხვდეთ, თუ როგორ ტკივა თითოეული ნაწილაკი მას მერე, რაც დაუნდობლად წავუკიდეთ ცეცხლი და გავწირეთ ნელი სიკვდილისთვის........................
მაგრამ ვინაიდან ხილულიც და უხილავიც ერთ კანონზომიერებას ემორჩილება, ოდესმე ეს ცეცხლიც ჩაქრება. ნელ-ნელა დასუსტდება;
შენამდე მოაღწევს რაღაც არასასიამოვნო ჰაერი, სიბინძურის; თითქოს დამწვარი ხორცის სუნი გცემს......... ჰო, ეს შენ ხარ. შენი დამწვარი სულია, რომელიც არ მოკვდა იმიტომ, რომ კარგად შეეგრძნო ეს ტკივილი....
იცი ახლა როგორ გაგიჭირდება შენს გაშავებულ სულთან მიახლოება? მას ყველა შეხება ეტკინება, ყველა შეხებაზე წამოუვა სისხლიანი ცრემლები, ყოველი შეხების მერე დააჩნდება ნაკვალევი, აქა-იქ ,,ტყავი" აძვრება, მოგეწეპება არასასიამოვნოდ...........
საბოლოო სტადია იმის გააზრებაა, რომ ეს ყველაფერი გამოცდილება იყო. რომ შენ ეს გჭირდებოდა!
აი ამ დროს იაზრებ, რომ მორჩა! ტკივილმა დაასრულა კერვა...
შენი აბჯარი მზად არის. გილოცავ!!!! მოსალოცია და თან როგორ!!!
აქ ვერ იპოვი გარღვეულ თუნდაც ერთ მილიმეტრს და ეს ყველაზე დიდი გამარჯვებაა შენს ცხოვრებაში!!!

,,ყველაფერი იმისთვისაა, რომ სრულიად ახალი ადამიანი შეიქმნას შენგან, ზუსტად ისეთი, როგორიც უნდა იყო სინამდვილეში"...