დილას, როდესაც ხელების შეხება, ნაზი კულულების რხევა ან მათი შეხება მაღვიძებს გულამოვარდნილი ვახელ თვალებს, ჩემი გულისცემა ყურის ბარაბანებს მატკიებს და აბლანდულ სურათში ვცდილობ ნაცნობი სილუეტი შვამჩნიო, მის ნაცვლად კი ზუსტად მის მსგავს პატარა ფიგურას ვხედავ, ისეთივე შავი თვალებით და კულულებით, რომლებიც შუბლზე ლამაზაად გადმოყრია.პატარა ბიჭი სახეზე მხვევს თავის ციცქნა ხელებს და შუბლზე მკოცნის, მიღიმის და ოთახს ტოვებს, მეც ახალ ენერგიას ვეძებ რომ ახალ დღეს გავუმკლავდე და ახალი იმედებით ავივსო. ყოველი შეტოკება მას მაგონებს, ყოველი დარეკილი უცნობი ნომრის მიღმა მის სახეს და ხმას წარმოვიდგენ, ყოველი ზარის ავტორი კარზე ის მგონია, ყოველ ფეხის ხმაზე კი მგონია რომ ოთახში შემოვა. ამ ყოველივეს კი წლებია იმედგაცრუება მოყვება. წლებია ვეღარ გადავეჩვიე. უკვე ჩვევად მექცა საღამოობით წერილების წერა, რომელსაც დილას საფოსტო ყუთში ვათავსებ, კონვერტით, რომელსაც მისამართი აღარ აწერია. არცერთხელ მიღალატია „ უმისამართო“ წერილებისთვის, წლებია ყოველ დილას საფოსტო ყუთში უჩინარდებიან, მათი შემცვლელი, საპასუხო კონვერტი კი არასდროს მიპოვია. იმედი კი მაინც არ დამკარგვია, სადღაც შორს ჩემი ქვეცნობიერის ერთ-ერთ უბანს სწამს რომ ყოველი მათგანი აღწევს დანიშნულების ადგილამდე, უმისამართოდ იკარგებიან და პოულობენ საკუთარ ავტორს. ცრემლები კი რომლებც ასე ახლოს არიან ჩემთან ყოველ საღამოს მსტუმრობენ, არასდროს მტოვებენ მარტოს, დაცურავენ ჩემს კანზე,მეამბორებიან ტუჩებზე და მეფერებიან, თითქოს ცდილობენ დამამშვიდონ.
