გავაგდე...
გავაგდე და ამ გაგდების შემდეგ ყოველწამს ველოდები როდის მოვა.
როდის მოვა, რომ ისევ გავაგდო.
ყველაზე ნაკლებად მისი გაგდება მინდოდა.
და უფრო ნაკლებად გაგდების შემდეგ მოსულის კვლავ გაგდება მინდა.
მოსვენება მაქვს დაკარგული.
გულიცემა აჩქარებული.
მე ოთახში ვარ, ჩემი ყურები კი ყოველწამს გზაზე, მისი ტრანპორტის ხმის გაგონების მოლოდინში და სახლში შემოსასვლელ კიბეებზე, მისი ნაბიჯების ხმის გაგონების მოლოდინში.
სულ მგონი აი, აი და ახლა შემოვა...
ველოდები, მთელი სულით და გულით...რათა ვიცრუო და ვთქვა ყველაზე დიდი ტყული, ვიდრე ოდესმე მითქვავს, რომ არ ველოდი...
რომ მისმა დანახვამ არ გამახარა,
რომ მინდა წავიდეს და აღარასოდეს დაბრუნდეს უკან,
რომ შემეშვას,
რომ ასე უკეთესია,
რომ მარტო დამტოვოს,
რომ მარტო ყოფნა მირჩევნია.
ველოდები, რომ უკან გავაბრუნო.
ვერ ვპატიობ, რომ ამდენიხანია არ დაბრუნებულა და ეს უფრო მანადგურებს, მაგრამ ზუსტად ამის გამო, უფრო მწარედ გავაგდებ.
ველოდები, რომ უფრო ამაყად გავუმეორო ის სიტყვები, რომელიც გაგდებისას ვუთხარი და კიდევ უფრო დავარწმუნო, თითქოს სიმართლე იყოს.
ველოდები, რომ ყველაფრის მიუხედავად გულში ჩამიკრას და მითხრას, რომ არსად არ წავა...