2 თვის წინ გადავწყვიტე, რომ საბოლოოდ ამოგიგდე გონებიდან. სრულიად დარწმუნებული ვიყავი, რომ გაგაქრე და წავშალე შენი აჩრდილები ჩემი ცხოვრებიდან.

ყოველთვის, როცა ასე ვიქცეოდი, როდესაც შენს დავიწყებას ვცდილობდი, მაშინ გამოჩნდებოდი ხოლმე. ახლაც გამოჩნდი, რა თქმა უნდა.

მოხვედი.
ჩემს სიზმრებში მოხვედი.

ყოველ ღამე მესიზმრები. ზოგჯერ ვიღვიძებ და არც კი მახსოვს რა დამესიზმრა შენზე, საერთოდ არაფერი მახსოვს, მაგრამ ვგრძნობ, რომ შენ გნახე. მთელი არსებით ვგრძნობ, რომ ჩემს სიზმრებში დაიარებოდი. რადგან ასეთი უცნაური სითბოთი მხოლოდ ასეთ დროს მეღვიძება.

ხო, ზუსტად ისეა ყველაფერი როგორც ფიქრობ. მე ვიცი რასაც ფიქრობ. მართალი ხარ, შენ შენი სურვილით არ მოსულხარ ჩემს სიზმრებში, რომ შენი დავიწყება გადამაფიქრებინო. ამ ყველაფრის ილუზიას მე ვიქმნი ქვეცნობიერად. თავს ვაჯერებ, რომ სამყაროს არ უნდა, რომ გაგიშვა. არადა, ერთადერთი ადამიანი, ვინც ამ ყველაფრის წინააღმდეგ იბრძვის, მე ვარ.

თორემ სამყარო უკვე დიდი ხანია შეგვეშვა. დიდი ხანია ჩვენი ისტორია აღარ იწერება. ორი წლის წინ, საბოლოოდ დაიწერა ბოლო სიტყვები ალაგ-ალაგ ჩვენს ფურცელზე და ბოლომდე ჩაიწვა...

მე კი ისევ ვზივარ ღამღაბოთ ღია ფანჯარასთან, ისევ ვუყურებ მთვარეს და ისევ ვატან ქარს ჩემს სიყვარულს თითოეული ამოსუნთქვისას, შენთან.

ზოგჯერ მგონია არასდროს დასრულდება.
ზოგჯერ ვფიქრობ, რომ მთელი ცხოვრება ასე უნდა ვიყო.
ვიჯდე ფანჯარასთან და მარტოდ მარტო ვატარებდე სუსხიან, ცივ ღამეებს, სანამ შენ სხვა გათბობს.

მე კი ხელებს ტუჩებთან მივიტან და შენი სახელის ჩურჩულით გავითბობ გაყინულ თითებს...