(სახსოვრად თამილა აბაშიძეს ნინა ტერიკოსგან)

-ერთი წუთით მეგობარო, შეიძლება?- მომიახლოვდა და სანდომიანად გამიღიმა.
-დიახ,გისმენთ?- ინტერესით შევათვალიერე.
-იცით,დახმარება მჭირდება,შვილისთვის საჩუქარი მინდა,-იმედიანად მომაჩერდა.
მაშინვე ჯიბისკენ წავიღე ხელი.
-არა,არა.. ვერ მიმიხვდით,ფული არაფერ შუაშია,მე თქვენი ხელი მჭირდება.
-ბატონო?!
უკეთესად დავაკვირდი და მაშინღა შევამჩნიე,მის მარჯვენა ხელზე მოკვეთილი მტევანი.
-დიახ,თქვენი დახმარება მჭირდება,შეგიძლიათ?
-როგორ?
უცნაურად ჟღერდა მისი მოთხოვნა.
-წამომყვებით? აქვე ვცხოვრობ,ბევრი სიარული არ მოგიწევთ,- მოუთმენლობა დაეტყო.
ცოტა არ იყო,შევფიქრიანდი.ყოყმანი შემატყო.
-ჩემი შვილი მელოდება,გესმით?!
-კი,მაგრამ მე როგორ უნდა დაგეხმაროთ?
-გეტყვით,წამომყევით,-ადგილიდან დაიძრა.
უხმოდ ავუწყვე ნაბიჯი.
-ვიცოდი,რომ უარს არ მეტყოდით,მე თქვენში მეგობარი ამოვიცანი,-სიხარულით შეუთამაშდა მხრები.
ფიცრულ შენობას კლიტე მოხსნა და თავით მანიშნა შიგნით შესვლა.
ირგვლივ თვალი მოვატარე და ხის საჭრელ დაზგაზე შევაჩერე მზერა.
-დურგალი ვიყავი,ჩემი გაუფრთხილებლობით ჩამყვა ხელი დაზგაში.
სახეზე ცვლილება შემატყო.
-არ ღირს სანერვიულოდ,დიდი ხნის ამბავია,-სევდიანად გამიღიმა.
-აქ რა უნდა გავაკეთო?- ხის მომცრო მორებს გადავხედე.
-მარხილი.
-მარხილი?
სიმწრით გამეცინა და თავი გავაქნიე.
ზუსტად ,მარხილის თანხის საშოვნელად ვიყავი გამოსული სახლიდან.
-დიახ,ჩემი შვილისთვის.
-მზა,რომ იყიდოთ?-ახირებას ვერ მივუხვდი.
-ის ჩემგან ელოდება..იცის,რომ მამამისი ყველაფერს შეძლებს მის გამო.იმედს ვერ გავუცრუებ,ის ისეთი პატარა და სუფთაა..
-არაფერი გამეგება ამ საქმის,-უკან დავიხიე.
-მაგაზე ნუ სწუხარ მეგობარო,თქვენ მარტო ხელი მათხოვეთ.უნდა მოვასწრო,დღესვე.
უხმოდ შევიხსენი პალტოზე ღილები.
-არ შევმცდარვარ თქვენში..თქვენ მეგობრის თვალები გაქვთ!-წამოიძახა აღტაცებით და პატარა ბავშვივით ხალისიანად მიირბინა ხის მორთან.
***

გვიან ღამემდე ისე ვიმუშავე,დაღლა არ მიგრძვნია.
დრო და დრო მის ბედნიერ მზერას ვაწყდებოდი.
ჩვენს ნახელავს გავხედე.ჩემი თავის გამიკვირდა,ამდენი,თუ შემეძლო,არ ვიცოდი.
-მეგობარო,მეგობარო..
თვალის უპეზე გადმოკიდულ ცრემლს თითი შეაშველა.
პალტო ჩავიცვი.
-თქვენ არ იცით,რა ჩაიდინეთ!
გზად,მისი მადლიერებით სავსე ხმა მომწვდა.
მხრებში გავიშალე.
***

-შენს ლოდინში ჩაეძინა,- ნაწყენი ხმა ჰქონდა.
საწოლს დავხედე,ლოყებაწითლებულს მშვიდად ეძინა.
-სად იყავი?
-მეგობართან,-ვთქვი და აივანზე გავედი.
დილამდე ფანჯარასთან მდგომი გავყურებდი ქუჩას,რომელიც ნება-ნება ეხვეოდა თეთრ ქურქში.
- არ მომიტანე ციგა?
დიდრონი თვალები აწყლიანებოდა.
ვერ გავუძელი.
კარი უხმოდ გავიხურე.

***
-ერთი წუთით,მეგობარო!
სანდომიანად გამიღიმა.
-თქვენ?!
გამიკვირდა და მის ფეხებთან მდგარ მარხილს დავაკვირდი.ვიცანი!
-მეგობარო,მეგობარო..-ჩაიღიღინა და შეტრიალდა.
-მოიცადეთ,მარხილი დაგრჩათ!
-ის ისეთი პატარა და სუფთაა..
გამომძახა უკანმოუხედავად.

დასასრული

თამილა,ჩემო საყვარელო გოგო, ვინაიდან,არც ბროლის ბუ გამაჩნია და მითუმეტეს არც მისი კვერცხები,ეს პატარა მინიატურა მიიღე ჩემგან საჩუქრად)) <3