გარდაიცვალნენ. ერთმანეთი მთელი არსებით უყვარდათ და ახლაც უყვართ, მაგრამ მათ ერთმანეთი დაკარგეს. არ იციან სად აღმოჩნდნენ, თუმცა ხვდებიან, რადგან აბსტრაქტულ რეალობაში იმყოფებიან. იმედიანად აგრძელებენ ფარფატს სიურრეალისტურ სამყაროში, რომ მალე ერთმანეთს გადააწყდებიან და სამარადჟამოდ ჩაჰკიდებენ ხელს და აღარასოდეს დაშორდებიან. ესაა მათი მიზანი, სხვა აღარაფერი დარჩენიათ.
ნუთუ ესაა ჯოჯოხეთი, სულის ტანჯვა, და არა დაღრეჯილი, მახინჯი არსებებით სავსე კუპრი, რომელშიც უნდა  მოხარშულიყვნენ სამარადისოდ. ალბათ, დაკარგული სულების ტანჯვა ბევრად უარესია. უსასრულო დარდი, მონატრება, სასოწარკვეთა, უსუსურობა. ვერ წარმოუდგენიათ, რა შეიძლება იყოს ამაზე მტანჯველი. ვინ იცის, შესაძლოა, სხვადასხვა განზომილებაში ამოყეს თავი. იმასაც ვერ ხვდებიან, როგორ მოძებნონ ერთმანეთი ამდენ დაკარგულ სულში. ყველა უტყვ გოდებას მოჰყოლია ირგვლივ, ვერავის ვერ უპოვია საყვარელი სული, ყველა უგზო-უკვლოა და ყველაზე სასტიკი ისაა, რომ მათი ხმა არ ისმის, მეწამული წყვდიადი და სრული სიჩუმეა.
რატომ აღმოჩნდნენ პირდაპირ ჯოჯოხეთში, რატომ არ მიეცათ გამომშვიდობების შანსი, რატომ და რისთვის ხდება ყოველივე ეს, რა საჭიროა. მთელი ეს წყვდიადი სავსეა ბრაზით, ზიზღით, სინანულით, შიშით... არავის ძალუძს გაქცევა, ზოგი ლოცულობს კიდეც, ლოცულობენ, რომ იხილონ სინათლის წერტილი, გზა, დაკარგული მეორე ნახევარი ან შვილი ან მშობლები. დასასრული არაფერს არ უჩანს და დრო, დრო თითქოს დაიფერფლა. მხოლოდ უსასრული ტანჯვა და მოლოდინი.