ყველაფერი ერთი დიდი ქალაქის პატარა ქუჩიდან დაიწყო, სადაც მილიონობით თვალიდან ერთ-ერთი მის მეხსიერებაში სამუდამოდ დარჩა. ეს ქალაქი ნამდვილად განსხვავდებოდა სხვებისგან, უძველესი ადგილი ნელ ნელა ვითარდებოდა, იმატებდა სხვა ადგილებს და აგროვებდა მოგონებებს, ზრდიდა პატარებს, გასცემდა უამრავ სიკეთეს. გადიოდა დღეები, თვეები, წლები და საუკუნეები, ქალაქი კი დინჯად მიყვებოდა დროს. მასაც ძალიან უყვარდა თავისი ქალაქი. მოწონდა ხალხის ყურება თავისი დიდი ფანჯრიდან, ზოგი სადღაცას მიიჩქაროდა, ზოგი ვინმეს ან რამეს ელოდა, ზოგიც უბრალოდ სეირნობდა. მისთვის სულ ერთი იყო, უბრალოდ იჯდა საათების განმავლობაში და აკვირდებოდა ხალხს, სანამ ის საბედისწერო მომენტი არ დადგა რომელმაც მისი ცხოვრება თითქმის მთლიანად შეცვალა.

..როგორც ყოველთვის ფანჯრიდან იყურებოდა, წვიმდა-შემოდგომის ქარი ქროდა, ეს მისი საყვარელი ამინდი იყო, რასაც ვერ ვიტყვით გამვლელებზე, ზოგი მათგანი წვიმას გაურბოდა, ზოგიც ცდილობდა ქოლგა თავთან მაქსიმალურად ახლოს დაეჭირა. თუმცა მისი თვალები წამიერად გაფარდოვდა და გაბრწყინდა, როდესაც ქუჩის ბოლოდან მომავალი გოგონა დაინახა. თაფლისფერი თვალები ჰქონდა, ჭორფლები მთელ სახეზე ჰქონდა გაბნეული, ქარი მის წითურ თმას ჰაერში აფრიალებდა, თითქოს არ აინტერესებდა, რომ წვიმდა, ის კიარა თითქოს უხაროდა კიდეც. ის კი ფანჯარასთან იყო გაშეშებული, აღარ აინტერესებდა აღარაფერი. მის თვალებში სამუდამოდ აღიბეჭდა ის დაახლოებით ოცდაათი წამი, როდესაც მისი გული სრულიად ახალი და უცხო გრძნობით აივსო.

მთელი ღამე თვალი არ მოუხუჭავს. ფიქრობდა. ფიქრობდა, თუ რა იქნებოდა იმ მომენტში რაიმეს გაკეთება რომ შეძლებოდა. წამიერად წამოხტებოდა ეტლიდან, ჩაირბენდა საფეხურებს, სირბილით გავარდებოდა გარეთ და...

გათენდა.

ყველა დღე ერთნაირია. მისთვის ყველა დღე ერთნაირია, არ აქვს მნიშვნელობა მზეა, მთვარე, დღე თუ ღამე.
-2016