შემოდგომის საღამო იყო,აი ისეთი თბილი სიო რომ ჰქრის და სახეზე გელამუნება პატარა ბავშვივით თითქოს ხელი რომ ჩაგკიდა და მიგარბენინებს სადღაც თავისი წრფელი ღიმილით..
-მივდიოდი,მაგრამ სად?
-ალბათ იმ პატარა ბავშვს მიყვებოდი...
-არაა.....შენ...
-მე?...
-შენ მოგყვებოდი....ფოთლებისს შრიალი გესმის?
-ძნელია არშეამჩნიო ))
-მეე?..მე როდის შემამჩნიე?...
აა გამახსენდა არშეგიმჩნევივარ..ან როგორ შემამჩნევდი მე ხომ შენ მოგყვებოდი,მე ხომ უბრალოდ შენს ჩრდილს მოვყვებოდი..
  
-მაგრამ ჩვენ ხომ ვსაუბრობთ?
-არა ჩვენ სიზმრებში ვსაუბრობთ..
-ეს სიზმარი არარის!
-დროა დავემშვიდობოთ ერთმანეთს..
-რაატომ,მოიცადეე....საით
-შენ ხომმ უკვე სახლში ხარ მეკი კიდევ ერთხელ გავაგრძელებ გზას უშენოდ  სახლამდე,მეხომ შენი ჩრდილიც მყოფნის და ის სიზმარი რომელიც ასეთი ტკბილია...