გქონიათ ოდესმე შეგრძნება
რომ დრო მიდის, თქვენ კი უკან ხართ?
გქონიათ ოდესმე ფიქრი იმისა
რომ ვინც გეგონათ, ის აღარ ხართ?
მე კი მეგონა ცხოვრება მთავრდება
სწორ გზას მივყავართ წვიადში,
შევცქერი ცას და ვხდები რომ
გულს ვახვევ ჩემსას ხიფათში.
შევცქერი ცას და ვხდები რომ
შენ კვლავ აგრძელებ გზას,
არ გეშინია წყვიადის,
რადგან საყრდენი გაქვს.
მიდიხარ წინ და აბიჯებ შიშს
წყვიადის პირას გიშენებ ხიდს,
რომელსაც ენდე,რატომღაც, კვლავ
მე კი სიცილი მკლავდა და მკლავს..
სიცილი? მკითხავ იმავე ტონით
მე კი ღიმილი მოვიძრე თხოვნით,
თხოვნით იმის რომ კვლავ შენთან ვიყო,
შენი ფირუზი, ზღვის ჩრდილიც ვიყო...
ჩრდილი, რომელიც შეცვალა მზემ
ალბად თბილმა და კაშკაშა დღემ,
რომელიც ჯობდა გაყინულ ჩრდილს,
მოჰგვარა ღიმილი დაქანცული,გზით.
გზით,რომელშიაც წვიადი იყო,
წყვიადის რომელიც მე შთაგაგონებთ,
რომელშიც ვხედავთ წარსულის ღიმილს
რომელიც დღითიდღე გვაყენებს ტკივილს...