სულ ვფიქრობ,
ნეტა, როგორ შევხვდით ერთმანეთს,
რომ არ ავცდით, არათუ გზაზე,
არამედ დროსა და სივრცეში,
საუკუნეებში,
ნეტა, რომელმა დავიმსახურეთ ჩვენი ერთად ყოფნა.
რომ არ შეგხვედროდი,
ჩვეულებრივად ვიცოცხლებდი,
მაგრამ შეგხვდი
და შენ გარეშე,
უკვე მკვდარი ვარ ჩვეულებრივად,
მხოლოდ ჩვენი ერთად ყოფნა არის არაჩვეულებრივი.
იცი,
რა მიყვარს ჩვენს სიყვარულში?
ის, რომ დაუჯერებელია.
განა სასწაული არ არის,
მე და შენ რომ ერთმანეთი გვყავს?
რამდენი ვარსკვლავია ცაზე
და ყველა მარტოა.
ერთმანეთზე მეტია: მე - შენთვის და შენ - ჩემთვის.
შენზე ფიქრი სუნთქვაა, სულის სუნთქვა.
შენზე ფიქრი ამოძრავებს,
ჩემს ფილტვებში გაქვავებულ,
ჩახუთულ ჰაერს.
ჩემს ფილტვებს იმაზე მეტი ჰაერი არ სჭირდება,
რამდენიც შენს გაყინულ თითებს ჰყოფნის გასათბობად.
ჩემი სიცოცხლის ხაზი
შენს ხელისგულზე გრძელდება.
სიარული რომ გინდა და გზას იგრძელებ,
აი, ისე მინდა, გითხრა მიყვარხარ,
მაგრამ არ არსებობს, სიყვარულზე მოკლე მანძილი
და მიყვარხარ-ზე გრძელი სიტყვა.
მიყვარხარ,
მაგრამ ეს არ არის ყველაფერი.
ყველაფერი ხარ - შენ.
საკმარისია,
შენი მიმართულებით გადმოდგმული ერთი ნაბიჯი,
რომ ერთდროულად,
ჰორიზონტის ოთხივე მხარეს დაიძრას სული.
შენ იმაზე დიდი ხანია რაც ჩემს გულში ხარ,
ვიდრე ცაში ვარსკვლავები,
ზღვებში თევზები,
მთებში ბილიკები,
ტყეებში ხეები,
ვიდრე მინდვრებში ბალახები.
წარმოდგენა არ მაქვს,
სიყვარული გარედან შედის გულში,
თუ შიგნიდან ამოიზრდება ხოლმე,
უბრალოდ, ის გამჭოლ ჭრილობით დაჭერილი ქარია.
ვფიქრობ,
რა მოხდება,
თუ ერთი დღით არ მეყვარები,
ან ერთხელ მაინც შეგაქცევ ზურგს.
ზუსტად იგივე,
ერთი დღით რომ არ ამოვიდეს მზე,
ან ერთხელ მაინც რომ დატრიალდეს დედამიწა საპირისპირო მხარეს.
როგორი უცნაურია,
რომ შენს სუნზე,
გემოსა და სიშიშვლეზე მეტად,
უშენობა მანდომებს შენს თავს.
შენი მოფერება თოვლზე ფეხაკრეფით სიარულს ჰგავს.
გეხები, რომ დავრწმუნდე,
ვარ თუ არა ნამდვილი, ვარ თუ არა ცოცხალი.