The perfect illness


ინო ფიქრობდა, რომ თუ არაფერი გახსოვს, მშვენიერი შანსია, ცხოვრებისგან ზღაპარი შეთხზა.
არც არაფერი ახსოვდა.
მერე ქმნიდა და ქმნიდა ამ ზღაპრებს, რომლისაც თვითონ არ ეჯერა, მაგრამ სხვას თუ მოუყვებოდა, უთუოდ ირწმუნებდნენ.
ეგეც მაგისი იდეალური სნეულების ამბავი იყო. იდეალურ სნეულებას ეძახდა ყველაფერს, რაც დამართნოდა და თვითონ ვერ გამოეკვლია. კი იცოდა, რაღაცა დაავადება მჭირსო, მაგრამ სნეულება უფრო ლამაზად ჟღერდა.
მაგალითად, არაფერი ახსოვდა. არასდროს!
იძინებს,
იღვიძებს,
კვდება...
და მერე თითქოს თავიდან დაიბადაო. აინურშიც არ იყო, წინა დღეს რაები ეცხოვრა.

* * *

დილით საკუთარ ჩანაწერებს კითხულობდა. კედელი სავსე იყო პატარა ქაღალდებით და იმითი, რაც აუცილებლად უნდა სცოდნოდა. ხშირად გაუგონია სხვებისგან, ყოველ დღე ისე უნდა იცხოვრო, თითქოს ეს უკანასკნელი დღეაო.
და თავად ზუსტად ასე უწევდა.
ოღონდ, მხოლოდ უკანასკნელი კი არა, პირველი და უკანასკნელი გამოსდიოდა.
არაფერი იყო ამაში განსაკუთრებული.
ის იცოდა, რაც სჭირდებოდა და იმას აკეთებდა, რაც დღის ბოლომდე მიატანინებდა თავს.
ინო კაფეში მუშაობდა.
ვინმე გაბრიელი შემოდიოდა აქ დილაობით, შუადღისას და ზოგჯერ, საღამოს. ინოს ნახვა უნდოდა და მაგიტომ, თორე არც განსაკუთრებულად გემრიელი საჭმელი ჰქონდათ და ვერც ყავით დაიკვეხნიდნენ დიდად. ასე მოდიოდა ეს კაცი და ყვითელ უნიფორმაში ჩაცმულ გოგოს აკვირდებოდა, რომელიც მაგიდებს წმენდდა.
გაბრიელს ეგონა, რომ ეს გოგო ყველაზე უბოროტო იყო, მაგრამ სად ჰქონდა ინოს არჩევანი? კეთილისა და ბოროტის ყველაფერი რომ სცოდნოდა, რომელს აირჩევდა, კაცმა არ იცის.
ზოგჯერ, გაბრიელს ისეთი შთაბეჭდილება რჩებოდა, თითქოს, ყოველ დღე ჩემს გახსენებას ცდილობსო. აი, დაინახავდა, კარგად დააკვირდებოდა და მერე ბაგეებს გახსნიდა, მიესალმებოდა, ყავას დაუსხამდა.

* * *

ინოს თავისი ამბები არ ჰქონდა, ამიტომ, სხვისას აგროვებდა. ვინმე თუ მოუვიდოდა თვალში, ეგრევე შეთხზავდა მასზე ისტორიას. ისტორიები ზღაპრებს ჰგავდა, ოღონდაც საშიშს. საერთოდ, ყველა ზღაპარი საშიშად მიაჩნდა(ეს ერთადერთი იყო, რაც იცოდა). თუ პატარა ნოზი ფერფლად იქცა და კონკიას დებმა ფეხები დაიჭრეს ფეხსაცმლის მოსარგებლად, მაშინ რეალური ისტორიებიც ვერ იქნებოდა ნაკლებად შემზარავი.
თავისი იდეალური სნეულების დამსახურებით, ყველა ზღაპარი მეორე დღეს ქრებოდა.
ამიტომ ისინი მხოლოდ ერთ დღეს ცოცხლობდნენ და ყოველთვის სხვადასხვაფერები იყვნენ.

* * *

ერთ მშვენიერ ქალს ხედავდა ხშირად(ხშირად, თუმცა ყოველ დღე პირველად).
შავები ეცვა.
ინო ფიქრობდა, რომ ეს ქალი ქვრივი იყო და თავისი ქმრის სიკვდილში ედებოდა ბრალი. ოღონდ სულ შემთხვევით, სიყვარულით რომ შემოგაკვდება, ეგრე.
აი ხომ შეიძლება, ვინმე მეტისმეტად გიყვარდეს და ამის გამო, მოკვდეს?
ზედმეტს ვერაფერს იტანს სამყარო და იქნებ, სიყვარულზეც ეგრე ხდებოდა?
მერე დადიოდა ეს ლამაზი, შავოსანი ქალი და თავის ქმარს ეძებდა. კი იცოდა, რომ მკვდარი იყო, მაგრამ მაინც ეძებდა.
განა რატო არ შეიძლება, მვდარი ქმარი ცოცხლებს შორის ეპოვნა?
ინოს ბევრი კითხვა ჰქონდა.
და არც ერთი პასუხი. ან ვინ უპასუხებდა? ხმის გამცემი არც არავინ ჰყავდა, ჰოდა, თვითონ ცდილობდა გამოსავლის მოფიქრებას.
იქნებ ეგ ქმარი ინოსავით გზააბნეული, დაკარგული დააბიჯებდა და სიყვარულს კი გრძნობდა, მაგრამ აღარ ახსოვდა, ვის ჰყვარობდა ან ვინ ჰყვარობდა ეგრე ძალიან, რომ სული გააფრთხო.


* * *

ყველა ადამიანის ზღაპარი იცვლებოდა.
ყველას ათასგვარი ისტორია ჰქონდა.
მაგალითად, კაფეში ორი მეგობარი შემოდიოდა ხშირად. ყოველ დღე, ხან ერთი იყო ანტაგონისტი, ხან მეორე იყო დაბადებულ მარტოობისთვის, მაგრამ სამყაროს სასჯელად მაინც გამოეგზავნა მისთვის მეგობარი.
ის ქალი არ იცვლებოდა მარტო.
შავებში ჩაცმული და ისეთი ლამაზი, მხოლოდ ტრაგიკული აღსასრულისთვის რომ განწირულიყო.
ყველა ზღაპარს სხვადასხვა შინაარსი ჰქონდა, მაგრამ აზრი ერთი - პერსონაჟები რაღაცას ან ვიღაცას ეძებდნენ.
მარტოობას,
სიყვარულს,
იმედს და ვინ იცის კიდევ.
ალბათ იმიტომ, რომ თავად ინოც ეძებდა.
ინო უფრო ცხოვრების აზრს ეძებდა.
ან თვითონ ცხოვრებას და ვერ გაეგო, თავისი მოსვლის მიზეზი და თუ წავიდოდა, ვერც მაგას ჩასწვდებოდა.

* * *

გაბრიელისთვისაც სურდა ზღაპრის შეთხზვა.
პრინცს არ ჰგავდა...
ანც ინო ჰგავდა ისეთს, ვისაც პრინცი შეშვენოდა და ამიტომ, გაბრიელისთვისაც წაერთმია გაპრინცების შანსი.
მაგრამ არ იცოდა, მამაკაცისთვის განკუთვნილ რომელ როლს მოერგებოდა ან თუ არსებობდა საერთოდ ზღაპარში კაცის ადგილი, უფლისწულის გარდა?
მერე ფიქრით იღლებოდა ინო.
მეორე დღეს არაფერი ახსოვდა და ახლიდან ეძებდა გაბრიელის ადგილს. თან ისეთს, თვითონაც რომ ჩაეტეოდა შიგნით, მაგრამ რად გინდა? ეგებ თვითონაც ზღაპარი იყო და სულაც არ ეარსება.