ყოველთვის როცა ჩემს ცხოვრებაში გარდატყდომის დრო ათვლას იწყებს, მე ვხდები ყოველგვარად სხვა ქმნილება, ჩემს ადგილს ჩემივე სხეულიდან ლანდათ გამოყოფილი სიბნელე იკავებს, ეს არ არის, ზოგადი წინასიტყვის მასალად გამოთქმული სიტყვა, ეს არის თვით ადამიანის სახელი, რომელიც ჩემში დიდი ხანია თავს იჩენს და ზუსტად იმ დროს თავისუფლდება როცა მზე ჩემს არეალს ტოვებს. მზე იმ ადამიანის ქმნილება რომელიც მზესავით ანათებს ჩემს სხეულში. ესარის მტკინვეული დრო , როცა საკუთარი სიბნელე შიგნიდან მჭამს, და ყველაზე მტკინველი კი ის არის რომ ეს სიბნელე თავად ვარ , ეს არ იწყება მხოლოდ ღამით ან შებინდებისას ეს იწყება იმ დროს როცა ჩემი სხეული სხივების დეფიციტს განიცდის, და ეს შეიძლება მოხდეს დღის ნებისმიერ მონაკვეთში. მთელი სხეული ერთიანად იბზარება , სიცარიელე და სიცივე იბუდებს სხეულში ყოველი გარედან შემოსული სიტყვა გასათავისუფლებად მხოლოდ სიცარიელეში ვარდება და უკვალოდ ქრება , არ არსებობს ამ დროს ვინმე ვისაც ამ ყველაფრის შეჩერება შეუძლია გარდა მზისა,
ამ დროს ერთადერთი რაც ჩემი სხეული იწოვს შიგნიდან ეს არის მზისგან გამოყოფილი სხივები რომელიც სხეულის ყველა ადმგილს ეხება , გადის ვენებში ახურებს სიისხლს ათბობს ყველა ორგანოს.. .
.
მაგრამ ...