ჩემი ცხოვრების მნიშვნელოვანი დღეები გავატარე ოთახში, რომელსაც დიდი ფანჯარა აქვს. ეს ფანჯარა იტევდა ყველაფერს. თავიდან დაწყებულ გაურკვევლობას, მერე სიხარულს, ცოდნასა და ცრემლსაც კი... ვერ გადატანილ ტკივილებს,სულში შეუხორცებელ წყლულებს... იტევდა მის წინ მჯდარ ნაზ არსებასაც. ყველაზე დიდი ტკივილი, რომ უთამაშებდა სახეზე. მიწიერ ტკივილებს შორის პირველს თუ არა, მეორეს ნამდვილად განიცდიდა. ადრე გაზაფხულს მისთვის მამა მოეპარა და უსასრულობაში გადაესროლა. თითქოს ბოლო ია დაჭკნა მისთვის, ბოლო მერცხალი გაფრინდა თბილ ქვეყნებში, ბოლო იმედი ჩაიკარგა უსასრულობაში.
გაზაფხულივით ნაზ, მაგრამ ზამთარივით ცივ ადამიანად აქცია ტკივილებმა. წყლულებიდან უსამართლობა და ტკივილი ჟონავდა.
ცხოვრება უსამართლო რომაა ამას კიდევ ამტკიცებდა ისევ და ისევ ცხოვრება. როგორ უცბად გამოგაცლის ადამიანს სიმაგრეს და დაგტოვებს ჰაერში.
ჩემს წინ ვერ დამდგარი გაზაფხული იჯდა... მოკრძალება დასთამაშებდა სახეზე... ხანდახან ტკივილისგან ცრემლიც...


ეძღვნება ჩემს ქერა გოგონას. ჩემს ძალინ ძვირფას ადამიანს ე.ვ-ს. ყველაზე ძლიერს და საუკეთესო შვილს.
მიყვარხარ ძალიან....