... და მე მოვკვდი, 28 ნოემბერს. ოცი წლის ასაკში პირველად მეცვა ასე მდიდრულად და ლამაზად. მართლა კარგად გამოვიყურებოდი, ზუსტად ისეთი შარვალი, ფეხსაცმელი, პიჯაკი და პერანგი მეცვა როგორიც მომწონდა (ამბობდნენ უყვარდაო). არ ყოფილა აუცილებელი სიმდიდრე იმისათვის, რომ კარგად გამოიყურებოდე. სიკვდილიც კმარა. ვხედავდი როგორ მოდიოდნენ ადამიანები და დამტიროდნენ. ვფიქრობდი:
- რას დამტირიან? ცოცხალი მაინც ვიყო.
ყველაფერს და ყველას ვხედავდი. ცოტა გული კი მწყდებოდა, მაგრამ ვერაფერს ვგრძნობდი.
დიდი აყალ-მაყალი იყო ჩემს გასვენებაში. სხვათაშორის წვიმდა და უკანასკნელ გზაზე წვიმაშიც არ გამატარეს, (არადა ყველამ იცოდა, რომ წვიმა მიყვარდა) დასველდებაო ამბობდნენ, თითქოს და გავცივდებოდი. ქუჩები შავად მიედინებოდა წვიმის წვეთებში და ნიაღვრად მოსული ხალხი ამლაშებდა მიწას ცრემლებით. ის სცენა ძალიან მომეწონა ამ ოც წლიანი ფილმის დასასრულს საფლავში, რომ ჩამდეს და მიწის დაყრა დამიწყეს. ცოცხალი რომ ვყოფილიყავი, ალბათ ამეტირებოდა. დახურეს ეს ჩემი სარკოფაგი და მას შემდეგ არავინ მინახავს. რაღაცეები კი გამატანეს თან, მაგრამ ვერ ვხვდებოდი რაში მჭირდებოდა. ამბობდნენ-უყვარდაო.
ერთადერთი რაც მიყვარდა, ღამე ვარსკვლავების და მთვარის ყურება იყო. ფიქრი უსასრულობამდე და წერა. ისიც არ ვიცოდი სად მოვხვდებოდი, ან საერთოდ თუ არსებობდა ეს რელიგიური ადგილსამყოფელები. რუკა მაინც ჩაეგდოთ კუბოში. რამდენიმე დღე ასე ვიწექი და ვფიქრობდი.
ერთადერთი რაც მაკლდა, ვარსკვლავიანი ცა და მთვარე იყო. რამდენიმე დღის შემდეგ ჩემმა ორგანიზმმა დაიწყო ფოსფორის გამოყოფა. პატარა ციცინათელებს გვანდნენ, სასახლე გამინათეს და ჩემს გონებაშიც უცბად შეიქმნა ფანტაზია, ვარსკვლავიანი ღამის. არაფერი არ მაკლდა და არავინ არ მაკლდა. არც მშიოდა და არც მციოდა, ცაც მქონდა ფოსფორის სახით და ფიქრიც ულევად მესხა. ამ ყველაფერს რაც აკლდა მთვარე იყო. დროის აღქმა დავკარგე, ფოსფორი შეიცვალა, ისიც არ ვიცი რამდენი ხნის შემდეგ, ან როგორ და კოსმოსში აღმოვჩნდი. აი, იქ უკვე საინტერესო იყო. ვიღას ახსოვდა ცოცხლები, მე მკვდარმა ავიხდინე ოცნება. ვეღარ გამეგო სამოთხე იყო თუ ფიქრის წარმოსახვა, მაგრამ ასეთი რეალური?
ბევრი რამ მაინტერესებდა, წინ და უკან დავფრინავდი გრავიტაციის ძალით და მილიონობით კილომეტრებში პეპელასავით დავფრინავდი. არაფერი მანაღვლებდა და მაფიქრებდა. უცებ მზე ამოვიდა და ყველაფერი გათეთრდა. საწოლიდან წამოვხტი, აქეთ იქით ვიყურებოდი სულელივით. მივხვდი, რომ სიზმარი იყო, შიშმა შემიპყრო, ვერ გამეგო რა მომწონდა და რა მიხაროდა იქ ყოფნისას. ამაზე გიჟურმა ფიქრებმა ამიყოლია, რომ მე მოვკვდი. გამახსენდა, რომ სამსახურში ვიყავი წასასვლელი და უცბად გავემზადე, სახეზე წყალი შევისხი და აივანზე გავედი. თენდებოდა, მაგრამ ისეთი ღრუბელი იყო საწვიმარი ქურთუკი ჩანთაში მაინც ჩავიგდე. სახლიდან გავედი და გათენდა, 28 ნოემბერი...