ღამის ორის ნახევარზე, ჩემი ერთადერთი ამოძახილი იყო. ,,ეს რა გამიკეთე დედი?"
შენს დას გადავხედე, გაუნძრევლად იწვა, მაგრძნობინებდა რომ არსებობდა მაგრამ სუნთქვა უჭირდა. ჩვენი თევზი გამახსენდა, ბალუ.. აკვარიუმიდან, რომ ამოიყვანდი და ვეღარ სუნთქავდა, ისე იყო ახლა შენი დაც. გადმომხედა, გამიღიმა, მე დედას რომელმაც ის სიმწარე მანახე ისიც ვერ აღვიქვი, რომ ის ჩემზე ცუდად იყო. მე შენ დაგკარგე, მან შენც და მეც. ხელი ვერ გავიწვდინე, შემრცხვა ჩემი გოგო საფლავში წევს და ამას როგორ მოვეფეროთქო. თითქოს ეს სხვისი იყო და მხოლოდ შენ იყავი...
ფანჯრიდან ისეთი ცივი ნიავი უბერავდა სხეული ამიკანკალდა. ვერ ავდექი, ვერ დავკეტე.. შენ მანდ გცივა და მე აქ მციოდეს რა მოხდა? შემრცხვა დედი.
მეორე დღეს ისევ რვაზე ავდექი, ჩაი მოგიმზადე, ორი კოვზი შაქრით. გვერდით რა თქმა უნდა მურაბა იდგა, ბებოს ხელებით გაკეთებული. არ მოხვედი.. მანდ მივხვდი, რომ შენ დაგკარგე. ვერ წავართვი შენი თავი მხეცს. შენში ჩაბუდებული სიშავე ვერ ამოვიცანი და თავი შემზიზღდა. ,,დედა არ ვარ" გავიფიქრე. შენმა დამ შემომხედა. ახლა, რომ ვფიქრობ თვალებში მიყურებდა და მთელი არსებით ღრიალებდა დედა მეც აქ ვარ, მე მაინც არ გამწიროო. გავწირე.
მეორე დღეს, შენს ოთახში შესულს მისი უგონო სხეული, რომ დამხვდა მეგონა ეძინა. მეორდებოდა...
ჯერ სუნთქვა შემეკრა, მერე საშინელი ტკივილი ვიგრძენი და ბოლოს გავბედე შეხება. ისეთი ცივი იყო...
აღარ მყავდა არც ერთი შვილი. მე დედა არ მერქვა. ერთ შვილს მეორე შევწირე.
ყველაზე ეგოისტი ხარ დედი, რა გაგვიკეთე? შენს დას რა გაუკეთე?
პასუხს ვერ გამცემ, მაგრამ იცოდე შენ ყველაზე ეგოისტი შვილი ხარ, რომელმაც არ იფიქრა ადამიანებზე, რომლებიც მის ზურგს ამაგრებდა.
მე მიყვარხარ დე, მაგრამ შენი დედა მოკალი.

დილის ათზე მეზობლების კივილმა შეძრა იქაურობა.
რა მოხდა? ...
სიშავე გამეფდა...