სექტემბრის'ეული თვეა, ღრუბლები უჩვეულოდ გადაადგილდებიან თითქოს უღრანი ტყიდან ლამობენო გაქცევას, მიჩუმებულ მზეს ხან გვერდს აუვლიან, ხან კი მკაცრად უკრძალავენ გამონათებას. ამ სანახაობას ხეები შრიალით ადევნებენ თვალყურს, მგონი ვერც კი გრძნობენ ისე ფერმკრთალდებიან მათი ხასხასა ოდესღაც მწვანე ფოთლები და მზეც სითბოს უკანასკნელ ნაპერწკლებს მათ უზიარებს. გარემოში კი მონატრებული წვიმის, შემოდგომის და ნოტიო მიწის სურნელია.
მიქრის დღეები,მიქრის ფოთლები,მოსდევს ზაფხულს ცივი შემოდგომა,და ისევ ფოთლებს ჰყვება ქარი როგორც სოფელი ჩამქრალი წყნარი.ტოტები შიშვლდება, ფოთლები წითლდება.დღეები ღამეს წამიერ მიჰყვება.კუდ მოშვერილი
შენი მონატრების ამინდია უკვე მერამდენედ მომენატრე წამის მეასედში მახსენდება შენგან ნაჩუქარი ბადრი მთვარე. შენი მონატრების ამინდია წვიმის წვეთებით მოკამკამე ცის და მიწის სურნელია... შენს სიახლოვეს რომ ვადარე
გოგონა სახელად მერიეტი შემოდგომის ხასიათით :)შემოდგომის მიწურულს, ცივ, გაყინულ დღეს მაშინ როცა ხესაც კი აღარ შერჩენია ფოთოლი და სუსხიან უგულო სამთრის პირასაა ბუნება, დაიბადა ის. გოგონა დიდი შავი თმითა და წამწამებით.
