დღეს მგონი მარტო ვარ...
არავინ არი...უძილობა მაგრამ ნასვამი, ცოტა დალია...
სახლში დაღლილი მოსვლის შემდეგ დივანზე გაქნეულ ქურთუკივით გდია, უმოქმედოა, არაფრის თავი არ აქვს...
მუზა შეგვეჩვია..
გადარბენაზეა, შემოირბენს ხოლმე და გაქრება ისევ....
ირგვლივ სიჩუმეა, ქარის წისქვილვით მოგუგუნე ჩემი მძიმე აუნთქვის ხმას ჩანჩქერივით მომჩქაფარე გულიდან გამორტყოცნილი სისხლის ხმა ენაცვლება...შიგადაშიგ შორიახლოს ტალღების შეჯახების ხმაც ისმის.....
თითქოს იისფერი ქალაქი რუხი გახდა...აღარც მერცხლებია, აღარც გაზაფხული, მერცხლების როიც თოლიებმა იკისრეს ...1_2 გადაუფრენა ხოლმე...
თითქოს ყველა ერთ ბავშვს განიცდის....
ყველას სევდია მიზეზი ომია ...ომი...ომი ხალხთაშორის, ომი აზრთა შორის, ძილსა და სიფხიზლეს შორის, გაზაფხულსა და ზამთარს შორის ..გაბნა სიმბოლური არარი?!
სიკეთე ცდილობს დაამარცხოს ბოროტი, სითბომ სიცივე , შფოთვა სიმშვიდემ ...