ქუჩაში ეულად მყოფ მოკაშკაშე ლამპიონს პეპლები ტანგოს ეცეკვებოდნენ, ღამით ქუჩაში მოსეირნეს მხოლოდ მუსიკის ხმა მესმოდა და მარტის სუსხიან გუნებას ვგრძნობდი, სახეც ისეთივე გაყინული მაქვს როგორც გრძნობები, წყალში გადაგდებულ ჩასაძირად განწირულ გვამით ფსკერისკენ მექაჩებოდა უძილობა და სევდა,ფიქრებში გართულს შევამჩნიე რომ მთვარე გაქმრალა, ახალო მეგობრები გაიჩინა, პატარ,ფერადი,მოციმციმე ვარსვლავები, მისგან შორს მყოფი, მაგრამ შეეჩვია და ეთამაშება...პატარა მეტეორებსაც დაუმეგობრდა რომლებიც არსაიდან ჩდნებიან და ქრებიან ...ამათში გართულს მზე გადაავიწყდა..მზე რომელიც ყოველ დღეს უნათებდა და უთბობდა, რომლის მიზეზით კაშკაშებდა და ხილული ხდებოდა ..და მზის ნაცვლად ვინ ყავს...კომეტები....რომლისგან მიყენებული ჭრილობები შეუიარაღებელი თვალითაც ადვილი შესამჩნევია.ჭრილობები რომლების საფერავივით წითელი და სისხლიანის მსგავსად დაობებული პურივით გამომშრალიდა რუხისფერია...თამაშში გართულმა ვერ შეამჩნია როგორ ჩაქრა და მიილია მზე, როგორ შეწყდა მისი დუღილი....მთვარის თამაში იმ ეული ლამპიონისა და პეპლების ტანგოს გავს ..თითქოს ორივე მზის გამოჩენისას შსეწყვეტს არსებობას...კომეტაც ჩაივლის,ვარკვლავიც მოწყდება,პეპელაც მოკვდება...მაგრამ ის ორი დარჩება..როგორც ინი და იანი,ნათელი და ბნელი, სხვანი მაგრამ ერთნი ,მაგრამ უცხონი
