და მე მას შორიდან ვუყურებდი...
აღარანაირი მეგობრობა, მცირე გამარჯობა ან სულაც თბილი მზერა...
ყველაფერი წარსულს ჩაბარდა და დავრჩი მივიწყებულ დის მეგობრად...
იყო დრო ,როცა ანთებულ თვალებს შემომანათებდა და საკუთრ თავს დამანახებდა მის თვალებში.
ახლა მხოლოდ შორიდან ვადევნებდი თვალს და ვხვხებოდი, რომ ერთმანეთს ზედმეტად მალე შევხვდით...
ის დღე და ის წელი რომ არა ალბათ შევძლებდით დღეს ერთად ყოფნას,მაგრამ ვიყავით მხოლოდ წარსულის შავი აჩრდილნი და "ჩვენ" წარსულს დიდიხანია დავვიწყებოდით...
ახლაც შორიდან ვუყურებდი.
ვუყურებდი, როგორი ბედნიერი იყო და ვოცნებობდი მეც მასთან ვყოფილიყავი ,მაგრამ ვის ახსოვს აჩრდილი წარსულის?აღარც არავის.
რომ შემძლებოდა ისევ ძველებურად მეყვარებოდა. ისევ ისე მის გვერდით ჩამოვჯდებოდი,თავს მხარზე ჩამოვადებდი და უბრალოდ გავჩუმდებოდი.მაგრამ ის დღეები დიდიხანია აღარ არიან.
ახლა ცალცალკე ,ობოლ ყავივილებს დამსგავსებული ,სიცივისგან ვიყინებით.მე მას ვნატრობ ,მას კი ალბათ აღარც ვახსივარ.
სამწუხაროა ,რომ ყვეალფერი იამზე მალე მოხდა ვიდრე საჭირო იყო.შემთხვევითობამ არ მომცა გზა მას გავქცეოდი და აღარც მომავლის მასთან ერთად.ახლა რომ ვიხსენებ სულელი ბავშვი ვიყავი,რომელსაც არც კი ესმოდა რა სურდა ამ სამყაროში.რისთვის მოვიდა და მის გევრდით ყოფნა რატომ უნდოდა....



♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡