უკვე გვიანია, მაგრამ ვერ ვიძინებ! ან როგორ უნდა დავიძინო შენს გარეშე? შენ კი ალბათ გძინავს... ტკბილი სიზმრები, უფალმა დაგიფაროს!
ნეტა ახლა შემეძლოს მოვიდე, საწოლთან ჩამოგიჯდე და ნაზად გაკოცო, ვიგრძნო შენი სითბო, შენი სუნთქვა მოვისმინო, გიხილო... თუნდაც წამით გიხილო... ნეტავ, ფრთები მქონდეს - მოვფრინდებოდი შენს ფანჯარასთან, ჩამოვჯდებოდი და თუნდაც შორიდან, თვალს ვადევნებდი შენს ძილს, ჩუმად გაგიღიმებდი... ნეტავ, თუ იგრძნობდი?!
თორმეტს კარგა ხანია გადასცდა... ისევ დუმილი... ნუთუ მართლა დამივიწყე?! არადა, მითხარი კიდეც: „ორი დღე გავუძლებ და მორჩა“ო! ნუთუ სულ ეს იყო შენი სიყვარული?!
ძველებურად არაფერი იქნება (ბუნებრივია!), მე კი ამის გაგება არ მსურს... იცი, როგორ მინდა შენი ხმის მოსმენა?! რას არ დავთმობდი, რომ მენახე, რომ მომესმინე, რომ მეგრძნე ჩემს სიახლოვეს... მე ხომ სული გაჩუქე?! იქ გყავს, იმ უჯრაში, სადაც ჩემს სურათს ინახავ... იქაა და სითბოთი და სიყვარულით გავსებს, ყოველ წამს გიმეორებს, როგორ ენატრები... ყური დაუგდე!
ყოველ ცისმარეს, როცა ჯერ მზესაც კი სძინავს, ის საოცარი გრძნობით გლოცავს, ნაზად გეხება ლოყაზე და ბედნიერ დღეს გისურვებს... ვერც „ძილინებისა“ს თქმას დაასწრებს ვინმე - გრძელი დამღლელი დღის შემდეგ, საკუთარ ძალას გინაწილებს და კეთილ სიზმრებს გიგზავნის...
გპირდები, ჩემი ეს ნაწილი მუდამ იქ გეყოლება! უბრალოდ იჯდება იქ, უჯრაში, თუნდაც სულ მარტო და თვალს გადევნებს... და რომც გააგდო, შენს კარებთან მოკალათდება: ზამთრის ყინვით გათოშილი თუ ზაფხულის პაპანაქებით დასნეულებული, მაინც შენზე იოცნებებს და დაელოდება დღეს, როცა საბოლოოდ შემოუშვებ!