მწვანე კაბა ეცვა,თხელი და სწორი.სიარულისას ფრიალებდა.
მოდიოდა...მოდიოდა კიარა მოსრიალებდა,თითქოს მიწას ფეხს არ აკარებდა და ღიმილი არასდროს ავიწყდება.ასეთ დროსაც კი რაღაცნაირი ჯიუტი და ამაყი გამოხედვა ჰქონდა.მისი თვალები... თვალები ცისფერი, რომელიც მწვანე ფერში გადადიოდა,მზის სხივებიც კეკლუცად ეთამაშებოდნენ მის თვალებს.
ამ მომენტში მხოლოდ ერთი რამ მინდოდა,მის გვერდით ვყოფილიყავი,ხელი ჩამეკიდა და მისი ღიმილი ახლოდან დამენახა.
ისეთი ბედნიერი იყო... ნეტავ რა ახარებდა?
ყველაფერს დავთმობ რათა სიცოცხლის ბოლო წუთებიც შენი თვალების შემხედვარეს დამელია.
სად უნდა გავექცე მის თვალებს?
სად უნდა დავემალო მის ღიმილს?
რამ უნდა დამავიწყოს მისი თავი?
რა კარგია,რომ არსებობ!