დრო ჩქარა გადის, მე კი ჩემი დარდებიდან მოვდივარ. მჭირდები, მტკივა ისე როგორც არასდროს. სიყვარული? მიყვარდეს? მტკიოდეს? როდემდე? უშენოდ რა გავხდები? ადამიანები ცხოველები ვართ.
გახსოვს ჩვენი დღეები? ერთმანეთს ვანადგურებდით, ბევრჯერ დავთმე, ბევრჯერ დათმე სიყვარულისთვის.
ზურგზე მეფერებოდი, ნაზად ხელს ზემოთ ქვემოთ მისრიალებდი, ჩაგეხუტე და გითხარი:''არასდროს მიმატოვო". შენ კი ტკივილნარევი სახით ჩაგეღიმა და მითხარი რომ არც ერთი წამით დავრჩებოდი უშენოდ.სინამდვილეში კი მე ვიყავი ის ადამიანი რომელმაც მიატოვა.დავრჩე? სიკვდილამდე მსურს შენთან ყოფნა მაგრამ არა ტკივილით.ცრემლი პირველად დამანახე, ხატების წინ დამიჩოქე და მითხარი რომ არ მიმეტოვებინე, დარჩენა მთხოვე. მე უგულოდ დარჩენილმა არაადამიანური, გაცოფებული სახით შემოგხედე და უსიტყვოდ გამოგიხურე კარი. ერთი წელი გავიდა, შენი ლამაზი თვალები რაც არ მიყურებენ, შენს ხელებსა და მკლავებში ვერ ვიკარგები.
ახლა კი დავიკარგე, დარდებიდან, დარდებში...