მეგობრებო, თქვენ, ვისაც ჩემი გულწრფელი მზერა მუდამ გვერდით ედგა, ვისაც ჩემი სიტყვები გამხნევების ჯავშანივით გეფარებოდათ, ახლა მეკითხებით – „რატომ?“

რატომ ვიქცევი ასე?
რატომ აღარ ვარ ის, ვინც უყოყმანოდ გისმენდათ, ვინც თქვენი დარდისგან მძიმე ტვირთს საკუთარ მხრებზე გადაიტანდა?

მაგრამ, მეგობრებო, როდის მკითხეთ მე როგორ ვიყავი?
როდის მოიხედეთ და დაინახეთ, რომ მე თავად ვცდილობდი არ ჩამოვქცეულიყავი იმ ჩუმი ტკივილის წინაშე, რომელსაც თქვენ ვერ ხედავდით?
როდის მოისმინეთ ჩემი დუმილი?

მეგობრობა არ არის მხოლოდ კომფორტის საყრდენი, რომელიც რთულ მომენტში გვერდით დგას და შემდეგ, როცა ყველაფერი მწყობრში მოდის, გაუჩინარდება.
მეგობრობა არ არის მხოლოდ ჭრილობის ლოკვა ერთი მხრიდან, მაშინ, როცა მეორემაც სისხლი დაკარგა.
მეგობრობა არის იმ თვალების დანახვა, რომელიც დახმარებას არ ითხოვს, მაგრამ საჭიროებს.

მე ყოველთვის აქ ვიყავი.
ყოველთვის.
და მაინც, თქვენ ჩემს სიჩუმეს საკუთარი სიყრუით უპასუხეთ.

ახლა კი, როცა გრძნობთ, რომ რაღაც შეიცვალა, თქვენ განმსჯით.
„რატომ არ ხარ ისეთი, როგორიც იყავი?“ – მეკითხებით, თითქოს ვალდებული ვიყო დავრჩე იმ ადგილას, სადაც აღარ არის სივრცე ჩემთვის.
მაგრამ მე აღარ ვიქნები ჩრდილში, რომელიც უბრალოდ გისმენთ, მაგრამ ვერ გრძნობთ.

მე არ გიბრაზდებით – მე უბრალოდ გხედავთ.
მე აღარ ვჩივი – მე უბრალოდ მივდივარ.
მე აღარ ვევედრები – მე უბრალოდ ვარსებობ იქ, სადაც ნამდვილი მეგობრობა უნდა იყოს: ურთიერთგაგებაში, არა მარტო სიტყვებში, არამედ მზერაში, სიჩუმეში, ტკივილის გაზიარებაში.

და თუ ოდესმე იგრძნობთ იმ სიცარიელეს, რომელიც მე უკვე შევიგრძენი, იქნებ გაიგოთ – ეს არ იყო უეცარი გაციება.
ეს იყო ნელა, თითქმის უმტკივნეულოდ გაცრეცილი ის სითბო, რომელიც ვერ შეამჩნიეთ, სანამ არ გაქრა.

ეს არ არის ბრაზი, ეს არ არის შურისძიება.
ეს სიყვარულია, რომელიც აღარ სურს თვალდახუჭული ყოფნა.