შუბლზე ექვსი ცალი ნაოჭი გქონდა,დავითვალე. ორი ვერტიკალური,ოთხი ჰორიზონტალური.
როცა იცინოდი ორივე ლოყაზე ჩაღრმავებები გიჩნდებოდა,რომელიც ბოლოს იმდენად ჩაღრმავდა,აღარ ჩანდა,ან იქნებ,ისეთი გულიანად აღარც იცინოდი ხოლმე,აღარ მახსოვს...
ომახიანი ხმა გქონდა.
შენი ჩურჩულიცკი მაღვიძებდა ხოლმე,ნახევრად მიძინებულს,თუმცა ბოლოს შენი ხმა მკრთალი გახდა და როცა აღარ გვესმოდა,შენი ორი ჰორიზონტალური ნაოჭი შუბლზე,უფრო და უფრო გიღრმავდებოდა.
მახსოვს,შენს ხელს დავიჭერდი და ჩემსას ვადარებდი.ვეთამაშებოდი შენი ხელის ამობერილ ვენებს და ვცდილობდი,შენს გაცრეცილ კანში ჩამემალა,თუმცა მაინც ამოიბერებოდა ხოლმე.
ხელები სულ თბილი გქონდა.
ზამთრის სუსხიან დღეებში რომ გსტუმრობდი,ჩემს ხელს შენს დანაოჭებულ ხელებს შორის მოათავსებდი და ჯერ ერთს მითბობდი,შემდეგ მეორეს.
ახლა ხელები ცივი და თეთრი გაქვს,მე გითბობ,ჩურჩულით:- "ყველაფერი კარგად იქნება."
კარგ ამბებს რომ გიყვებოდი,თვალებიდან სიხარულის ნაპერწკლებს ყრიდი და ლოყები გიწითლდებოდა.
ახლაც გიყვები,ოღონდაც შენს თვალებს ჩამოწეული ქუთუთოები ფარავს და ლოყებიც უფრო და უფრო გიფითრდება.
დღის ბოლოს,კარამდე მაცილებდი,ზოგჯერ ეზოშიც ჩამომყვებოდი და გამვლელებთან ჩემით ამაყობდი.
ბოლო დამშვიდობებისას ხელს ვეღარ წევდი,ამიტომ მოვედი და ჩუბლზე კოცნით დაგემშვიდობე...
შენი ნაოჭებიც გაქრა,ალბათ აღარ გჭირდებოდა და შენი ჩაღრმავებები ლოყებზე, იმდენად გაიზარდა,თითქმის მიუწვდომელი გახდა საკოცნელად.
გაქრა შენი ამობერილი ვენებიც და მართლაც ჩაიმალა შენს გალეულ კანში.
სულ გაცივდი და შენი თვალებიც სამუდამოდ ჩაქრა.
მახსოვს,ბოლოს ისევ შუბლზე გაკოცე და ისევ ვეცადე ჩემი თბილი ტუჩებით შენი გათბობა,იქნებ შენი ჭაღარა წარბი ერთხელ მაინც შეგეხარა,მაგრამ ამაოდ...
წვიმდა და ისევ ზამთრის სუსხიანი ამინდი იყო,თუმცა მე მაინც შენზე თბილი ხელები მქონდა...