........
ხათუნა,
ჩემი სუნთქვის ნაწილი, ჩემი ძარღვის ხმით ნათქვამი სახელი...

დღეები გადის, და თითქოს დრო ყველაფერს არბილებსო, ამბობენ — მაგრამ მე მხოლოდ უფრო მძაფრად ვგრძნობ, როგორ მაკლიხარ.

შენთან ერთად არ იზრდებოდი მხოლოდ ჩემი ბავშვობა — შენთან ერთად მიცინოდა ჩემი გული, შენთან ერთად იბადებოდა ყველა საიდუმლო, ყველა ოცნება, ყველა ტკივილი, რომელიც ჩვენთვის ცოტა უფრო მსუბუქი იყო, ერთად რომ ვიყავით.

ახლა, როცა არ ხარ, თითქოს ყველაფერი უფერულია. ის ადგილები, სადაც ერთად ვიყავით, ის სიმღერები, რომლებიც გიყვარდა, ის დღეები, როცა მეგონა, სამყარო ჩვენთვის იარსებებდა მუდამ... ახლა, როცა მახსენდება, არ ვიცი როგორ გავუძლო.

ხანდახან მესიზმრები — და როცა თვალს ვახელ, რამდენიმე წამით ვიჯერებ, რომ მართლა იქ ხარ. მერე, როცა რეალობა მეცემა, ვერ ვსუნთქავ. მაგრამ იმ სიზმრებში შენ ნათელი ხარ, მშვიდი, თითქოს მეუბნები — „კარგად ვარ, ნუ გეშინია“... და ეს ჩემი ერთადერთი შვებაა.

არ ვივიწყებ შენს ხმას, შენს ღიმილს, შენს არსებობას. შენ არ გაქრები, ხათუნა. ვერ დაგკარგავ — იმიტომ რომ შენ ისევ აქ ხარ. ჩემს გონებაში, ჩემს გულში, ჩემს ყოველდღიურობაში.

მე შენით დავრჩი. და შენით ვცოცხლობ.

მენატრები, სიკვდილივით მენატრები.
და მიყვარხარ — უკვდავებივით.