ტკივილი ორგვარია: ფიზიკური და სულიერი. ამათგან მტკივნეული სულიერია. ფიზიკურს აიტანს ადამიანი, ხოლო სულიერი ტკივილი სულ სხვაა, მისი გაძლება შეუძლებელია. როცა ცუდად გრძნობ თავს, ყველაფერი აზრს კარგავს შენთვის, გიჟს ჰგავხარ, ყელში ბურთივით გეჩხირება რაღაც და უმიზეზოდ იწყებ ქვითინს. სიტყვებს ძლივს პოულობ.
გგონია, რომ შენი ხორცი და სულის ნაწილები ნაფლეთებადაა ქცეული მაშინ არაფერი დაგრჩენია გარდა იმისა, რომ გულხელდაკრეფილი ელოდო შენს აღსასრულს, რომელიც მიუხედავად დიდი სურვილისა, არ მოდის. ფიქრობ მასზე, გეჩქარება მისი მოსვლა, მაგრამ მაინც ფეხს ითრევ, რადგან სიცოცხლე,თუნდაც გამწარებული, მაინც ტკბილია. სწორედ ამიტომ გეძნელება წასვლა, თუმცა მაინც გინდა და შენ ქმნი ახალ “უცხო სამყაროს“.
ადიხარ ‘’იქ’’... მაღლა ღრუბლებში, ანგელოზებთან, მზესთან, მთვარესთან, ვარსკვლავებთან! ცაში ახლოს ღმერთთან! მაგრამ სიკვდილი მაინც გიღრღნის გულს და ცხოვრება გაუსაძლისი ხდება... გეჩვენება, რომ აბორგებულ ზღვაში მესაჭის გარეშე დარჩენილ გემზე ხარ და არ იცი, როდის დაიხჩობი, ჩაიძირები.