ქუჩის მოპირდაპირე მხარეს მდგომი ორი სხეული და შუაში უემოციოდ ჩავლილი ადამიანობა.
დღესაც უცნაური სიმპტომები მაქვს: ყოველდღიურობად ქცეულ ხასიათში გრძნობების ნაკლებობა, თვალების ტკივილი უმიზეზოდ და მე ამას უფრო მზერის ტკივილს დავარქმევდი. ცხოვრება თვალებში პირველად რომ ჩამივარდა, ძლიერად მოვიჭყლიტე თვალები მუშტით და ერთი ცრემლიც კი არ გადმომვარდნია. მაშინაც დამცინავი ღიმილი ვესროლე სიცოცხლეს და მხრებში მოხრილმა განვაგრძე გზა. ზურგში წარსული მეწვოდა. ყურადღება არ მიმიქცევია, მაგრამ ერთი კი გავიფიქრე, დიდხანს თუ ვიცხოვრე უფრო მეტად დამიმძიმდება მხრები-მეთქი.
ქუჩაში ერთმანეთის პირისპირ მდგომი ორი გაყინული სხეული,ერთ-ერთის გვერდით მდგომი მე და შუაში ჩავლილი მიტოვებული ადამიანობა.
ჩემგან განსხვავებით ის თავაწეული მიდიოდა, არცერთი ჩვენგანისთვის შეუხედავს, არც უგრძვნია ჩვენი არსებობა და სამიდან რატომღაც მხოლოდ მე გავაყოლე თვალი. ქუჩის ბოლოს ტროტუარზე მჯდომთან დაიხარა, ოცი თუ ოცდაათი მხის სხივი ჩაუყარა თვალებში და გვერდით მიუჯდა. უცნობს არაფერი დაუნახავს, ალბათ არც უგრძვნია.მე კი დავინახე, რომ მას ჩემს წარსულზე მეტად ეწვოდა ყელში მობჯენილი აწმყო.
ორი ყლუპი ცრემლი გადავყლაპე წამლად, ერთმანეთს შევატოვე ქუჩის მოპირდაპირე მხარეს მდგომი ორი „ადამიანი“ და ტროტუარზე მიძინებული ადამიანობა.
მოსაღამოვდა და ეს მწუხრიც დაემსგავსა მოლოდინს, რაღაც ახლის და მეც დავიწყე წერა ახლის. რა ხდებოდა დღეს ახალი? ალბათ „არაფერი“.
/დარეჯან გოგაშვილი/