ტკივილი ყველაფერს ანადგურებს.. არავის და არაფერს ინდობს.. არც დრო კურნავს, უბრალოდ ხალხს ჯერა იმის, რომ რაღაც შეცვლება..
ერთხელ თუ იგრძენი, შენი მეგზური ხდება, არასდროს არ მოგიწევს მარტო ყოფნა..

და მაინც რა სუსტები და საცოდავები ვართ ადამიანები... იმდენად საცოდავები, რომ ვბედავთ ერთმანეთი გვეცოდებოდეს..
რაღაც არარეალურს გავს ეს ყველაფერი.
და მაინც რა ძლიერები ვართ.. როგორ გვეზიზღება და როგორ გვიყვარს ერთმანეთი. როგორ ვკლავთ ყოველ წამს სულერად ერთმანეთს.
სულიერი სიკვდილია მწარე, თორემ ბანალური სიკვდილი, როცა მიწას მიებარები ეგ ჩვეულებრივი ყოველდღიურობაა, არც არაფერია გასაოცარი.
აი, როცა სულიერად კვდები, როცა გაყველაფერდება ერთმანეთი და არც იმის ძალა შეგწევს, რომ ერთ წუთიანი გამბედაობით ბოლო მოუღო ამ ყველაფერს, მაშინ ვართ საბრალოები..
უკვე ვეღარც ტკივილს ვგრძნობთ და ვეღარც „სიცოცხლეს“...
უმიზნოდ..
უმისამართოდ..
უგზო-უკვლოდ..
უსასრულოდ.. დავდივართ, დავდივართ და ჩვენს ადგილს ვერ ვპოულობთ ამხელა დედამიწაზე.. აღარც ფიქრის უნარი შევგწევს, აღარც ოცნების..
მხოლოდ სხეული რჩება ჩვენგან.. სხეული, რომელიც აუცილებლად დალპება, რომელიც ლეშია.. რომელიც ამძორდება.. იმდენად, რომ მშიერი ნადირებიც კი არ მიეკარება..
როცა, გარშემომყოფებისგან გარიყული, მიგდებული აღმოჩნდები, როცა შენი ნაცრისფერი.. არა შავი ცხოვრება.. როცა ირგვლივ მხოლოდ წყვდიადი იქნება, მაშინ სწორედ ერთ წუთიანი გამბედაობა არის საჭირო.. ერთ წუთიანი, რომელიც სამუდამოდ მოგეჩვენება.. როცა ერთ წუთში თვალწინ გაგივლის შენი ცხოვრება, სადაც ერთი წუთიც არ ყოფილხარ ბედნიერი..
და..
დამთავრდება ყველაფერი,
რომელიც თურმე...
არაფერი
ყოფილა
არასდროს...