...და ზუსტად მაშინ იღება კარი შემიდიხარ
ისევ ვერ მამჩნევ
ისევ გვერდს მივლი
და ჩემს უკან ჯდები....
რომ მცოდნოდა ეს ასეთი ძნელი იქნებოდა
არ გაგიშვებდი,
რომ მცოდნოდა ეს ასე გამიჭირდებოდა
არ გავიქცეიდი.
გავჩერდებოდი,მოგისმენდი,მეყვარებოდი ისევ..
ახლა არ მიყვარხარ,მართლა არ მიყვარხარ მაგრამ ძალიან მაკლიხარ
ძალიან მაკლია და მენატრება ის დრო..
ის ზამთარი..
თითქოს არც ისე მნიშვნელოვანი იყო,თითქოს ამას სერიოზულად არც ვუყურებდი,მაგრამ კვალი დამიტოვა,
საშინელი ტკივილი დამიტოვა
რომლის მიზეზი არც მე ვიცი
შენ ამას ვერასდროს გაიგებ თუმცა მე გავიგე რომ მიუხედავად იმისა რომ სიყვარულის არასდროს მჯეროდა,მითუმეტეს პატარა ასაკში სიყვარულის შენ მართლა მიყვარდი
და მინდოდა რომ ყოველთვის გვერძე მყოლოდი..
წლები გავიდა მაგრამ ისევ მენატრები
ისევ მაკლიხარ
და ისევ მახსოვს ყოველი სიტყვა,შენი ნათქვამი...
ისევ ისე ვგეგმავ ჩვენს მომავალს მიუხედავად იმისა რომ ვიცი ის არ არსებობს...
"ჩვენ" აღარ არსებობს . მაგრამ ისევ მაქვს იმედი .....