აღარ დავბრუნდები

"ყოველთვის, როცა თვალებში გიყურებ საკუთარ თავს ვხედავ. ვფიქრობ და მგონია, რომ მე და შენ შორის მანძილი 9,8-აა. ყოველთვის, როცა გეხები შენს გულისცემას ვგრძნობ და ჟრუანტელი მივლის".

მუზაც აღარ მეკარება

დამტოვეს მარტო როცა მხოლოდ მათთან მინდოდა,არვიცი რატომ თუმცა ისევ ცრემლი მიბყრობდა,გაქრნენ მუზებიც და შემეშინდა ისევ გარითვმის,რომ ვეღარ შევძლო ამოსუნთქვა,რომ ვეღარ ვწერო იმაზე რომ ბედი დამცინის,დამტოვეს აქ და

აღარ დაგვტოვო (თავი 1)

ეს მოთხრობა არის უმამოდ გაზრდილ გოგოზე, მის პრობლემებზე, სიყვარულზე და თავად მამამისზე. საერთოდ სიტყვა "მამა" ს არვარ მიჩვეული.. როცა პატარა ვიყავი ერთხელ დედას ბაზარში წავყევი როცა დედა არჩევდა რა ეყიდა მე ყველა იქ მდგომ კაცს ჩამოვუარე, ერთერთს

აღარ შეგრჩა, ხსოვნა სიცოცხლის

სევდიან ქარებს წვიმიანი ზეცა აყუჩებს და ლელიანის მინდვრებისკენ ირღვევა გზები, ჩაახშეთ ფიქრი, გარდაცვლილთა სუნთქვა მდარაჯობს და მიორმაგებს იოტის განცდას წარსულის ხმები. დამპალ ჭაობში დაღალული სხეული გმინავს, და სუნთქვის კვალსაც უქრობს რწმენის გაყოფა

"ჩვენ" აღარ არის ჩვენ

იქნებ მხოლოდ მე მიყვარდი ასე ძალიან და შენთვის უბრალოდ ვიყავი.. ჩვეულებრვი გოგო ვიყავი.. შენ შემცვალე.. შენ მაიძულლე მეცოცხლა და ვყოფილიყავი ასეთი მაგრამ ყველაფერი შენთან ერთად იყო საინტერესო და სასიამოვნო. შენ კი აღარ ხარ. მაშინ რაღა ვაკეთ მე?!

წარსულის კვალდაკვალ თავი 13

-მაპატიე ნინია,მაგრამ არ შემეძლო შენი მოტყუება,არ შემეძლო რომ არ მეთქვა,გთხოვ არც ის იფიქრო რომ ეს სპეციალურად გავაკეთე,იმ ღამეს კლუბში მართლა შემთხვევით შეგხვდი.საერთოდ არ ვიცოდი ვინ იყავი,

სტუმრობა სიქიოს თავი I (დასასრულის დასაწყისი)

ქოლგაზე მოთქაშუნე წვეთების ხმა ჩემი სიკვდილის მელოდიას ჰგავს, ის დარდია რომელიც გავრიყე და მივატოვე, ვარჩიე მარტოობა და სიმშვიდე. დარდს სტკივა და მოიწყინა, აღარ იღიმის, მან წასვლა არჩია და მიმატოვა...

თუ ეს ჩემი უკანასკნელი დღეა, მე... (სრულად)

ეს არ არის ხუმრობა, ხუმრობისთვის დრო აღარ მრჩება. ხუთი საათი უკვე დავხარჯე, შვიდ საათს იმის ახსნას ვერ დავუთმობ,რა რატომ კეთდება. მე ამ შვიდ საათს ისე გამოვიყენებ,როგორც საჭიროდ ჩავთვლი და არანაირად

სიგიჟემდე შეშლილი (თავი 1)

თაია! ქალის სახელს ისე მკაფიოდ გამოთქვამდა უცნობი, რომ მისი ხმა უფრო ჭკუიდან შლიდა. -თაია მე შენი კოშმარი ვარ! მხოლოდ შენი! სიცილმა, იქაურობა გააყრუა...

მიწა მინდა როგორც ფრეზიებს

ვწუხვარ და მიწა მინდა როგორც ფრეზიებს, ვუძლებ შენს მზერას როგორც გვალვას პლუმერიები, შენი სურნელი რომელ ბაღში აღარ ვეძიე, გადასარჩენად ამოვიდა გულზე იები. ჰო ალბათ ახლა სხვა სხეული უფრო ნაზია, როგორც ფურცლებად დაცვენილი კამელიები.