ესეც სკოლა და ამ ევროპულ სკოლაში დარჩენილი ორი წლიდან პირველი დღე. აქ ნუ ახლები იშვიათია მაგრამ მაინც შეიმჩნევა ხოლმე. მე ჩვეულებრივი სკოლის ფორმით გამოვცხადდი პირველ დღეს. ნუ გეგმის განხორციელებას ხვალიდან ვიწყებ და ცოტა უნდა ვიმაიმუნო.
პირველი დღე: ბევრი შეხვედრა, 1–2 ახლი მოსწავლე და ცოტა დავალება! ერთი ახალია ვიღაც ლუკა: სიმპატიურია მაგრამ თავისი გოგოიანადაა მოსული ის დაბალ კლასელია. საიდან გავიგე მე ეს? გოგოების ტუალეტში რო „ზასაბდნენ“ მაშინ. და მეორე - გიგა. ნუ ეს კატასტროფულად სიმპატიურია მაგრამ ვინ გაცდის რამეს იქნება ამ ვითომ ბას ავცდე მეთქი. გავიფიქრე და სამნამ მე გავიფიქრე თაკო მიუჯდა. რაც არ უნდა სიმპატიური იყოს ბიჭი, ამ სკოლაში თაკოს გამონაცვალი მაინც არ ვარგა. აი ჩემი ყველაზე დიდი კონკურენტი.
მისი არ მეშინია! მე უფრო კარგი ტანი მაქვს და ჭკუაც მეტი მაქვს, ის კი უბრალოდ ყველასთან წვება, ანუ ვინმე მასთან თუ აღმოჩნდა, ესეიგი ის მართლა უიღბლოა! ან უტვინო.
სახლში რომ დავბრუნი კიბეზე ავირბინე და ლიკას ვთხოვე ყაი ამოეტანა, მე კი საწოლზე წამოვგორდი და აიპადი ავიღე ჯერ უაზროდ ვიქექებოდი მერე კი უბრალოდ გიგა მოვძებნე. მე მას ასი წელი არ დავიმატებ მაგრამ ფოტოებით ბევრ რამეს მიხვდები.
მოცურავეა, ამერიკიდან ჩამოვიდა, შეყვარებულს დაშორდა… ნუთუ საჭიროა ეს ყველაფერი დაპოსტო კარგი რა არ ეზარებათ მაინც?
ამას ვერ დავმალავ და გავიმეორებ მართლა სიმპატიურია!
ნუ მე მერე ჩემს საქმეს შევუდექი და სკოლის ფორმის კაბა გადავჭერი დაახლოებით ისე რომ ოდნავი გადახრისას საჯდომი გამომჩენოდა, საროჩკასაც მოვაკელი ცოტა მერე ზედა ღილები ავაცალე რომ ღია დეკოლტე დარჩენილიყო და კისერზე გასაკეთებელი ბენდენა (ისიც არ ვიცი რა საჭიროა) აბადოკივით გადავაკეთე.
მერე ლიკაც ამოვიდა და როგორცკი დავლიე დაღლილი მივწექი.
მეორე დღეს ცოტა კი ვყოყმანობდი მართლა ღირდა თუ არა ამის ჩაცმა, მაგრამ ადმინისტრაცია მაინც არაფერს ამბობს გოგოების ასეთ საქციელზე. ამიტომ ჩავიცვი საროჩკის ბოლო გავკვანძე, კაბა ამოვიცვი, ბენდება გავიკეთე და სარკეში ჩემი თავი ვეღრ ვიცანი, მაგრამ მაინც, თამამად შევაბიჯე სკოლაში და ეგრევე ყველას ყურადღება მივიპყარი. ეს პირველი ნაბიჯი იყო წარმატებისკენ. გაშტერებული სახეები, და გოგოების ჭორაობა, ესეც მე მე ეს შევძელი, ნაწილობრივ მაინც. გაკვეთილზე ერთიორჯერ გამომხედა მასწავლებელმა მერე კი დაფისკენ შებრუნდა. ქიმიაზე კი მეწყვილედ გიგა მომისვეს. მთელი 55 წუთი ხმა არ ამოუღია. ბოლოს ზარი რომ დაირეკა მერე მითხრა:
–ს იმიჯი კარგად მოგერგო მაგრამ შენ ვერ მოერგები მას.
გაოცებულმა შევხედე და გავეკიდე:
–ვითომ რატომ?
–პატიოსახი ხარ! აი იმ ბიჭებიდან ვერცერთს ვერცკი აკოცებ!–თვალი მოავლო უიღბლოთა გუნდს.
–მაგასაც ვნახავთ!
გაბრაზებული გამოვვარდი ერთერთს ბენდენაში წავავლე ხელი და როგორც ჰალსტუხით ისე დავითრიე მერე კი მოფარებულ ადგილას გავიყვანე. ის დონდლო „კევს“ აღლაჭუნებდა.
–კევი მომეცი და აქედან რომ გახვალ იტყვი რომ ძალიან მაგრად ვკოცნი!–ხელი ისე დავდე რომ კუთხეში მოემწყვდა და წინააღმდეგობა ვეღარ გამიწია: დორბლიანი კევა ხელზე დამიგდო.
–აღარ გამიშვებ?
–მოიცადე… – კევა გადავაგდე და მეთვითონ ახალი ჩავიდე– დღეს შენ ახალს აღარ დაღეჭავ!
იმ ჩმორმა ვეღარაფერი თქვა გახარებული სახით გავარდა და თავისიანებს მოსდო ეს ამბავი. მეც კმაყოფილი სახით გიგასთან მიცედი:
–ხედავ რომ ცდებოდი?
–საშინლად არ გამოდგები ამისთვის!–გაიცინა და წავიდა.
ვითომ რა გავაკეთე არასწორედ? სად დავუშვი შეცდომა ესე მალე რომ მიმიხვდა? რამდენიმე დღე მსგავს საქციელს განვაგრძოდი რათა ყველას დაეჯერებინა. სულელები კი ხმას ავრცელებდნენ და არც მე მთხოვდნენ რამეს რადგან მათ მერე აღარავინ დასცინოდათ.
შეიძლება ითქვას რომ უიღბლოთა რიგები მედგა. ყველას სხვადასხვა თხოვნა ქონდა მე კი ყურადღების ქვეშ მეტად ვექცეოდი ვიდრე ოდესმე. მაგრამ ეს გიგა ალმაცერად მიყურებდა და მუდამ თვლიდა და აღიარებდა იმას რომ ბოზად არ გამოვდგებოდი, ამიტომ შეტევაზე უნდა გადავსულიყავი.


ვიცი პატარაა მაგრამ თქვენი აზრი მაინტერესებს იმედია მოგეწონებათ
ტუ ასე იქნება ძალიან გთხოვთ დააკომენტარეთდა გავაგრძელებ!
მადლობა რომ კითხულობთ!