-შენ რა ამათ ვერ მიბაძავ?(სანდრო)
-ბატონო? -ვერმივხვდი რა იგულისხმა
-შარვალი არ გაგაჩნია? -ახლა მივხვდი რაშიც იყო საქქმე და გავჭედე
-შენ არავინ არ გეკითხება რას ჩავიცმევ და რას არა
-მეკითხება და იცოდე არ მოგცემ უფლებას რო იარო.. -გაჩუმნდა
-ბოზ***ვით?-აი აქ კი გავტყდი ცრემლს ცრემლი მოყვა გულის წამიან შეჩერებას მეორე წამი. სანდროსგან ამას არ მოველოდი ძალიან გავბრაზდი სანდროს მხარი გავკარი და ბიჭების ოთახში გავარდი. კარები ჩავკეტე და სულმოუტქმენლად დავებერტყე საწოლზე. ცრემლები ნიაგარას ჩანჩქერივით მოდიოდა ჩემი თვალებიდან. გოგოები კარებზე რიგრიგობით აბრახუნებდნენ მარა არცერთს არ ვუღებდი კარებს დიდი ხნის ბრახუნის შემდეგ მიხვდნენ რო არ გავუღრებდი და გაჩერდნენ. იცით ახლა რას ვგრძნობდი? რას და მარტოსულობას თითქმის მთელი ჩემი ცხოვრებაა ამას ვგრძნობ არ მაკლია მეგობრები, მზრუნველობა საყვარელი ადამინები მასევია თან მაგრამ არა... ეხლა მე მარტოსული ვარ. დილით რომ გეკითხათ რას გრძნობო გეტყოდით ცხოვრება მიხარიათქო მე ხომ სანდროსთან ერთად ვერთობოდი მთელი დღე ვგრძნობდი მის მზრუნველობას, სიფრთხილით აღსსავსე თვალებს და იცით რა მსიამოვნებდა ასეთი ადამიანის ახლოს ყოფნა. ნინი არვიცი ძაან დაბნეული ხარ ხომ გეუბნებოდი არ შეეჩვიო რაიცი რა გადაუტრიალდეს ტვინში თქო ხოდა არ დამიჯერე იყავი ეხლა ესე და იტირე სანდროს გამო რომელიც ცოტახნისწინ შენთვის არაფერს ნიშნავდა. იქნებ ამ ერთი დღის განმავლობაში შემიყვარდა? იქნებ მანამდეც მიყვარდა მარა არ ვიცოდი რა ხდებოდა ჩემთავს? ძალიან დაბნეული ვიყავი.ამდროს კარებზე ფრთხილი კაკუნი გაისმა
-ნინი დუდა ვარ გამიღე -აი ისიც ერთადერთი ვისი ხმის გაგონებაც მინდოდა ამ წამს. კარები სასწრაფოდ გავაღე და შევანათე ჩემი ჩაწითლებული თვალები ჩავეხუტე ისიც ჩამეხუტა და ახლა ვიგრძენი ის სითბო რომელსაც ის ჩემ მიმართ ამჟღავნებდა. საწოლზე დაწვა მეც მივუწექი და თავი გულზე დავადე შედარებით დავმშვიდდი.
-აუ ნი არ იტირო რაა... გეხვეწები არ შემილია ესეთი ნინის ყურება. სანდროს მაგის თქმა არ უნდოდა უბრალოდ მაგ ლუკაზე ძაან ცუდი რაღაცეები გაიგო გოგოებს ტრუსიკებივით იცვლისო და ძაან გაბრაზდა შენ რო გაბავდა მეც მაგრა გავბრაზდი
მე უცებ თავი წამოვყავი
-არა არიფიქრო რო ვამართლებ მიიღო მაგან უკვე მისაღები
-აჰა გასაგებია იმიტო დამთანხმდით ესე ადვილად წამოყოლაზე რო ისედაც აპირებდით წამოსვლას და საქმის გარჩევას ხო?
-ხო. ეხლა იცი რას იზავ?
-რას?
-ადგები პირს დაიბან და წავალთ
-სად?
-დაბადებისდღეზე
-არავითარ ჩემთხვევაში გამყრელიძეც იქ იქნება და არ მინდა იმასთან ერთად ყოფნა.
-დაკვირვებიხარ როცა ბრაზდები გვარით რო მიმართავ?
-არა
-მოკლედ რა არაუშავს მე შენთან ერთად ვიქნები
-კაი მაშინ
პირი დავიბანე და ეხლა შევამჩნიე რო სპორტულები ეცვა
-შენ რა არ მოდიხარ?
-აუ ძაან მტკივა თავი და არ მინდა იმ ჯაგაჯუგში
-მაშინ არც მე არ წავალ
-წახვალ
-დუდა..
-ოო კარგი ხო შენ თუ გადაგიკიდა ადამიანმა ხო..
-ხოდა ადექი ჩაიცვი
-ესე მოვდივარ
-არავითარ შემთხვევაში
მე არ მოვუსმინე გადმოვუღე თეთრი საროჩკა შარვალი და შავი კეტები, თმა საყვარლად ავუჩეჩე ვაიმე რა სიმპატიური იყო და ისეთი საყვარელი ცოტაც და ჩავყლაპავდი ვეღარ მოვითმინე და უცბათ ჩავეხუტე. მანაც მომხვია ხელები და თავზე მაკოცა. რა მაგარია ძმა, მართალია ბიოლოგიური არა მარა მაგაზე არაფრით ნაკლები. ზუსტად ვიცი დუდა არასოდეს მიმატოვებს და არც დანარჩენები მარა სანდროზე ამას არ ვფიქრობ. რამხელა სითბოს მირებაშეგიძლია ძმისგან რამხელა სიყვარულის და მზრუნველობის მიღება შეგიძლია. ხელი ჩამკიდა და წავედით. იქ ლუკაც ვნახეთ დუდა დაძაბული იდგა მე კი არაფერს არ ვიმჩნევდი.
-ლუკა კატო სადაა ხოარიცი
-აუ ოთოსთან ერთად იყო მგონი რაიყო რო
-არა არაფერი უბრალოდ არ მინახია და მეთქი სადაათქო. დუდა წამო რა ვნახოთ.
დუდაც ეგრევე გამომყვა. ყველა ოთახი დავიარე და ერთერთ ოთახში შესვლისას რას ვხედავთ. ოთო კატოს კოცნის კატო ხელებს ურტყავს არა ის არ ჩერდება. უცებ ერთ ადგილს მივახმი ყურები დაგუბდა არაფრის გაგონება არ მინდოდა არც მესმოდა მხოლოდ ვხედავდი გამწარებულ დუდას რომელიც ოთოს გამწარებული ეჩხუბებოდა. მოულოდნელად დუდამ ტელეფონი მესროლა. მეც ინსტიქტურად დავიჭირე
-სანდროს დაურეკე -იმხელაზე იღრიალა ყურები გამეხსნა
-ისაა... მე....
-დაურეკე თქო
ტელეფონზე სანდროს ნომერი ხელისკანკალით ავკრიფე და აღებისთანავე ჩავჩხავლე
-სანდროო..!!
-რაიყო ნინი დუდას ტელეფონით რატო მირეკავ რამე მოხდა?
-მოდი.. -ვერც კი ვლაპარაკობდი
-სად მოვიდე ნინი რახდება მითხარი
-ოთო..
-სადხარ -ხმა გაუმკაცრდა გამყრელიძეს
-ტვალეტთან რო ოთახია იქ
-მოვდივარ-ამის თქმა და სანდროს შემოვარდნა ერთი იყო. პირველად მე და კატო რო დაგვინახა ვტიროდით გაგიჟდა ერთი მითხრა სახლში დამელოდეო და დუდასთან გაიქცა. მეც არ შევწინააღმდეგებივარ მახსოვს წინა შეწინააღმდეგება რითიც დამთავრდა... კატოს ხელი ჩავკიდე და გავიქეცი ბედი ხო გინდა მაინცდამაინც ეხლა შემხვდა ლუკა
-რა სახეებითხართ მოხდა რამე?
პირში წყალი ჩავიგუბე
-შენმა დეგენერატმა ძმაკაცმა მაკოცა და ამათმა დაინახეს (კატო)-სანდრო მიხვდა ვინ ამათზეც იყო ლაპარაკი დღეს მე და დუდა ხო სულ ერთად დავდიოდით. გაიქცა...
-ალო ლადო სადხარ
-გოგოები მიმყავს სახლში შენსადხარ
-დროზე მობრუნდი-გავუთიშე ეხლა კატოსთან ჩხუბის ტავი არ მქონდა. ორწამში აქ გაჩნდა ლადო და გოგოები. გოგოები მე გავიყვანე ლადოს კი ვუთხარი სად იყვნენ და სახლშ გავარდით.
ძალიან ვნერვიულობდი ყოველ ხუთ წამში ერთთხელ საათს ვუყურებდი ან აივნიდან ვიხედებოდი. გარედან რაღაც ხმები შემომესმა მეც გავიხედე და დალურჯებულ დასისიხლიანებულ ლუკას და ოთოს ვხედავ. მანქანაში ჩატენეს. სიბნელეში სანდროს სახე ძლივს დავინახე ტუჩი გასკდომოდა. ძალინ ვინერვიულე და სასწრაფოდ გავარდი გარეთ. სანდროსკენ გავიქეცი მან მაჯებზე ხელი მომკიდა და მითხრა
-სახლში შედი და რაცარუნდა მოხდეს გარეთ არ გამოხვიდე. ნინი იცოდე სანამ არ მოგწერ ან არ დაგრეკავ არ გამოხვიდე. - მეც თავი დავუქმიე თავზე მაკოცა და მანქანაში ჩაჯდა თან ვიღაცას ტელეფონზე დაურეკა. დაახლოებით 15 წუთი ვიდექი ესე გარეთ მარტო. მეშინოდა არა იმის რომ ვინმე მოვიდოდა შუა გუდაურში ან რამე არამედ იმის რომ შეიძლებოდა რომელიმე დაშავებულიყო ან მათთვის დაეშავებინათ რამე და მერე თავიანთი თავისთვის არ ეპატიებინათ. საბოლოოდ სიცივემ შემაწუხა მე ხომ უბრალოდ კაბით და თხელი ჟაკეტთ ვიყავი შევარდი კოტეჯში და გოგოებს ვუთხარი რომ არსად გასულიყვნენ.
-რუსკა რამდენი ხანი გავიდა
-რაც ბოლს მკითხე იმის მერე ორი წუთი ნინი.
ორი წუთი ორ საათად მეჩვენებოდა ლამის ფეხით გავქცეულიყავი მათ საპოვნელად ტელეფონს წამდაუწუმ ვამოწმებდი იქნებ და რომელიმემ მომწეროს თქო მარა ამაოდ. მეძინებოდა საოცრად მეძინებოდა ნანერვიულებს ისე მინდოდა ძილი რო.. მარა ვერ ვიძინებდი ვნერვიულობდი.ყველაზე ვნერვიულობდი მარა სანდროზე თითქოს ერთი პროცენტით მეტს. ხოარაფერი არაა 1 პროცენტი მარა ეს ერთი პროცენთ=ტი ჩემთვის ძალინ ბევრს ნიშნავდა ვითომ მოვასწარი მისი შეყვარება?? არამგნია და რომც მიყვარდეს მას არ ვუყვარვარ ზედაც კი არ მიყურებს თითქოს საერთოდ არ ვარსებობდე ამ ქვეყანაზე. კარზე ზარია გიჟივით წამოვხტი და კარების გასაღებად გავიქეცი. აქ ნანახს არ ველოდი გუგა ნეტა აქ რაუნდოდა?
-კარგად ხარ? (გუგა)
-კი-არინერვიულო სანდრომ დამირეკა მიხედეო-მიხედეო?? ეს არ უნდა მცოდნოდა ახლა ხომ უფრო გამიჭირდება მისი გდავიწყება?
გუკა ჩამეხუტა და გულზე ტავი მიმადებინა
-თბილისში იყავი?(მე)
-არა ისედაც მოვდიოდი და გზაში ვიყავი რო დამირეკეს
-კარგადარიან?
-კი კი არ ინერვიულონო მითხრა.
შევიყვანე დიდ ოთახში ვისაც არ იცნობდა გაიცნო. მე კიდე ისევ გიჟივით ვამოწმებდი ტელეფონს იმის იმდით რომ ერთი მესიჯი მაინც დამხვდებოდა სულ სულ ელემენტარული "კარგად ვარ" ჩემთვის ძალინ ბევრი იქნებოდა. გუგაც გავაგიჟე მაგასაც ყოველ წამში ვამოწმებინებდი ტელეფონს ბოლოს გაბრაზდა და თავისი ტელეფონი მომცა შენ შეამოწმე ხოლმეო. დაძაბულობისგან ისე მცხელოდა რო რავი ამიტომ აივანზე გავედი სადაც ნაცნობი მანქანა შევნიშნე რომელზეც სანდრო აყუდებულიყო და სიგარეტს მშვიდად აბოლებდა. რომ დამინახა ამომხედა
-ჩამოხვალ?
მეც თავი დავუქნიე და სასწრაფოდ გავარდი. თავი ვერ შევიკავე და ძაან ძლიერად მოვეხვიე მანაც გადააგდი სიგარეტი და მომეხვია
-ძალიან ვინერვიულე
-არაფერი არარის სანერვიულო.
-რამოხდა
-არაა საჭირო იცოდე
-ბიჭები?
-კარგათ ალიან მოვლენ ეხლავე
-სანდრო იცი როგორ ვინერვიულე? შენ კიდე ერთი მესიჯიც კი არ მომწერე. რამდენი ხანია აქ დგახარ და არც კი გიფიქრია იქნებ ვინმე ნერვიულობს ავიდე იქნებ რამე უჭირთო
-ამწამს მოველი უბრალოდ ამოსუნთქვა მინდოდა და შემოვდიოდი. ლოყაზე კოცნა დავაპირე მარა ვერ მივწვდი და ყელში მომივიდა (ჩემზე ერთი ავით მაღალია მეტით თუ არა) ვიგრძენი როგორ გააჟრიალა ჩემი შეხებისას და მესიამოვნა. ჩაიცინა, დაიხარა და მანაც ყელში სველი კოცნა დამიტოვა მეც გამაჟრიალა და ზუსტად ვიცი რომ მანაც იგრძნო
ბიჭებიც მოვიდნენ მათაც სათითაოდ გადავეხვიე და სახლში შევედით. აი აქ კი გამახსენდა რომ სანდროზე გაბრაზებული ვიყავი. წესით უნდა ვყოფილიყავი მან ხო მე.... არ მინდა გახსენება. ყველას ძაან გვეძინებოდა მარა ერთად ყოფნაა გვიხაროდა და ოთახებში არ შევდიოდით. სავარძელში ვიჯექი სანდრო მოვიდა დაგვერდით მოჯდომას აპირებდა როცა ავდექი და გუგას გადავუჯექი. მან ხელი გადამხვია და თავიგულზე მინ=მადებინა. ძალიან დაღლილი ვიყავი არც სანდროს მზერისთვის მიმიქცევია ყურადღება რომელიც ძალიან მკაცრად მიყურებდა არც არაფრისთვის უბრალოდ ჩემი ნების გარეშე გადავეშვი სიზმრების სამყაროში საიდანაც რეალურ სამყაროსთან წვდომა არ მქონდა მხოლოდ მესმოდა რეალურად რაც ხდებოდა არავითარი ხედვა შეგრძნება უბრალოდ მესმონა როგორ მელაპარაკებოდა სანდრო
"ნინ იცი როგორ გავბრაზდი დღეს პროსტა?? ძაან გამომიყვანე მწყობილებიდან. ესე ჩაცმული რო დაგინახე გავგჟდი და თან სად მივდიოდით, ბაბნიკების მამასთან. ხოიცი რო არ მინდოდა მაგის თქმა უბრალოდ ცხელ გულზე ეგრე მომივიდა. ხოიცი რო ეგრე გულს არასდროს გატკენდი მე ხომ ...... " ჩემი რეალურ სამყაროსთან წვდომა მთლად გაითიშა აღარც ხმები მესმოდა მხოლოდ სიზმრები იყო ჩემი მეგზური იმ დროს. ერთადერთი მახსოვს დილით რომ საწოლში გამეღვიძა ნეტა ვინ დამაწვინა? ოტახში მიმოვიხედე და ყველაქ იყო საწოლები შეგვეტყუპებინა და ერთ დიდ საწოლზე გვეძინა ყველას გოჭებივით. ჯერ კატო, გუგა, რუსკა, დუდა, ნუცა, ლადო, მე და სანდრო მოკლედ ესე ვიწექით ჩალაგებულები როგორ საიდან და როდის მოვხვდით ასე არვიცი. ალბთ ნანერვიულებს მალე ჩაგვეძნა და ბიჭებს შეეცოდეთ და გადმოგვაწვინეს მერე არც თვითონ არ მოუნდათ იქით გასვლა და აქვე დაწვნენ. მინდოდა ისევ ძილი შემებრუნებინა მსიამოვნებდა ჩემს "ოჯახთან" ერთად ყოფნა კიკი სწორედ შეამჩნიეთ გუგაც ახლა ჩვენი "ოჯახის " წევრია ისევე მივიღეთ როგორც საკუტარი ძმა. თან რა ამაყენებდა მე ხომ სანდროს გვერდით ვიწექი ერთადერთის გვერდით რომელიც მე მიზიდავდა. ერთადერტი ვინც მთელი ცხოვრების მანძილზე მიმიზიდა. როგორ? ძალიან ისე რომ მეტი აღარ შეიძლებოდა იცით რაა?? მე მიყვატდა სანდრო გამყრელიძე!!

იმედია მოგეწონათ ამის დაწერაზე ისეთები დამემართა.. ვაიმეე... პირდაპირ ლეპტოპში ვწერდი და ორი საათის წვალების შემდეგ რაღაცაზე დამეჭირა და მთელი ნაშრრ=ომი წყალში ჩამეყარა (თავიდან ბევრა დიდი იყო) მაგრამ ვეღარ მოვასწარი უფრო დიდის დაწერა უფრო მეტი მონდოდა უფრო მეტი ემოცია მაგრამ უკვე ღამის ორი საათია და აღარ შემიძლია. წინა თავში წავიკითხე კომენატრები რომლებმაც გული გამითბო დიდი მადლობა რომარ იშურებთ თბილ სიტყვებს იმედია მოგწონთ. გთხოვთ შემაფასოთ.