...მივდიოდი და ვფიქრობდი, ვფიქრობდი ყველაფერზე: წარსულზე, მომავალზე... განსაკუთრებით თორნიკეზე ვფიქრობდი, მან მიმატოვა... დამშორდა, უაზრო მიზეზის გამო... აღარ ვუყვარდი...
ეს ყველაზე იდიოტური მიზეზი იყო დასაშორებლად. მიყვარდა, მაინც მიყვარდა, მაგრამ ტან ყველაზე მეტად მძულდა... ჩემ საყვარელ ადგილას წავედი, სადაც მარტო ვიყავი და განმარტოებულს შემეძლო თავისუფლად მეფიქრა... მაგრამ ახლა, უბრალოდ განვმარტოვდი და ჩემთვის ვტიროდი... არ მიყვარს როცა ვტირი და ვინმე მიყურებს... ამიტომ დარდს ყოველთვის გულში ვიკლავდი...


ხო მართლა, მე ნანუკი თათულაშვილი ვარ 18 წლის, ვცხოვრობ თბილისში მარტო და ვსწავლობ სამართალზე. როგორც მიხვდით თორნიკე ჩემი უკვე ყოფილი შეყვარებულია, დაშორების მიზეზიც ცნობილია და ალბათ დამეთანხმებით რომ მართლაც უაზრო მიზეზია... ასე ადვილად ხომ ვერ შეძლებდა ჩემს გადაყვარებას, ანუ გამოდის რომ არც თავიდან ვუყვარდი... ოოო, რას გაუგებ ბიჭებს რაა... ხან ერთს ამბობენ, ხან მეორეს.


გზაზე გაწვიმდა, მე კი მანქანა გამიფუჭდა... ამოვიოხრე და ფეხით წამოვედი იმ იმედით რომ ტრასაზე ვინმე კეთილი შემხვდებოდა და დამემარებოდა... მართლად გამოჩნდა ერთი ბიჭი, დაახლოებით 22-23 წლის, ნაცრისფერი BMW E90-ით, მისი სახელი ნომრითაც უკვე ცხადი იყო: VA-014-TO. ძალიან კეთილი ჩანდა ... ყველასგან განსხვავებული. მან მანქანა გამიჩერა, ფანჯარას ჩაუწია და მკითხა:
-დაგეხმაროთ?-მითხრა და თავაზიანად გამიღიმა.
-დიახ, თუ შეიძლება, მანქანა გამიფუჭდა და ფეხით მიწევს სიარული-ვუთხარი და მეც გავუღიმე,
-დაბრძანდით-კარები გამიღო და ხელით მიმანიშნა რომ დავმჯდარიყავი. მეც ჩავჯექი და სახლი მივასწავლე. გზაში უხერხული სიჩუმე ჩამოვარდა, მაგრამ ბოლოს მაინც მე დავარღვიე ეს სიმყუდროვე.
-მაშ, ვატო გქვია ხო?-გამეცინა და ფრთხილად შევხედე.
-შენ საიდან იცი?-გაკვირვებულმა მკითხა და შემომხედა.
-VA-014-TO-დავუმარცვლე და ორივეს გაგვეცინა.
- აჰ. მანქანის ნომერი-ამოიოხრა და გამიცინა.
-ხოო, კარგი ნომერია 14 ჩემი საყვარელი რიცხვია დაბადების დღის პონტში-გამეცინა.
-ეე შენც?-გაოცებულმა და ღიმილნარევი სახით შემომხედა-რომელ თვეს გაქ?
-ოქტომბერში შენ?-იმედით გავხედე რომ დაემთხვეოდა ჩვენი დაბადების დღეები, არ ვიცი რატომ მაგრამ ძალიან მომეწონა ეს ბიჭი, სხვებს მართლაც არ გავდა, თანამედროვე "კაი ბიჭებს" ნამდვილად არ გავდა და არც ცდილობდა ვინმესთვის თავი "მაგარ ბიჭად" გაესაღა, ალბათ ამიტომაც მომეწონა ასე ძალიან.
-მარტში, ცუდია რო არ დაემთხვა ერთმანეთს-გამიღიმა და სიჩქარეს მოუმატა.
-მიყვარს სისწრაფე-მხიარულად ვუთხარი.
-ერთადერთი გოგო ხარ რომელსაც ვიცნობ და სისწრაფე უყვარს-თვალებდაჭყეტილმა შემომხედა, მე გამეცინა.
-ღადაობ? ვგიჟდები სისწრაფეზე და ადრენალინის გამოყოფაზე-გავუღიმე და "სიდენიას" მივეყუდე. ნელ-ნელა შევედით თბილისში და ჩემი სახლიც მივასწავლე, მანაც მიმიყვანა და კარები უნდა გამეღო როდესაც ხელით დამიჭირა.
-მე ჯერ კიდევ არ ვიცი შენი სახელი-გამიღიმა და მიმანიშნა რომ მისთვის ჩემი ვინაობა უნდა გამემხილა.
-მე ნანუკი მქვია, მარა ძირითადად ნანოს მეძახიან-გავუცინე.
-კაი და შენ ნომერს არ მომცემ?-იმედის თვალებით შემომხედა.
-კი რათქმაუნდა, მომეცი შენი ტელეფონი და ჩაგიწერ-მანაც დიდი სიამოვნებით გამომიწოდა ტელეფონი მე ნომერი ჩავწერე და მანქანიდან გადმოვედი.
-დიდი მადლობა რომ მომიყვანე, ნახვამდის-თავაზიანად გავუღიმე, მანაც ღიმილით მიპასუხა, კმაყოფილმა მანქანა დაქოქა და წავიდა.
მე სახლში შევედი, გამოვიცვალე, შხაპი მივიღე, ტელევიზორი ჩავრთე, სავარძელში მოვთავსდი და ფიქრებში გადავეშვი... რომ არა მანქანა ამ სიმპატიურ ბიჭსაც ვერ გავიცნობდი.




გამარჯობათ ^_^ ეს ჩემი პირველი ისტორიაა რომელიც დავწერე, იმედია მოგეწონებათ ^_^ შემიფასეთ <3