თვალებში ჩავაჩერდი მის თვალეში მხოლოდ ზიზღი იკითხებოდა, წამის შემდეგ კი ქართულად ალაპარაკდა რამაც შოკი მომგვარა.. –წესი პირველი როცა გელაპარაკები თავი უნდა დახარო და მომისმინო გასაგებია ? ეს ალბათ მეჩვენებოდა, მას არ შეეძლო ქართულად ელაპარაკა ის ხომ რუსი ჯარისკაცი იყო,, ვფიქრობდი და ისევ თვალებში ვუყურებდი უტუხად, უცებ არაადამიანურად დაიღრიალა ხელები მკლავში ჩამჭიდა და რამდენჯერმე შემანჯღრია, –ვერ გაიგე ხომ რასაც გელაპარაკები ? მომისმინე მაწანწალავ აქ ჩემს წესებს დაემორჩილები, ან არადა ისევე გამოგასალმებ სიცოცხლეს როგორც გადაგარჩინე.. ვუყურებდი და გაშმაგებულ ლომს მაგონებდა, რომელსაც ერთი სული აქვს მოპევებული საკვები კლანჩებში მოიქციოს.. ადგილზე გავქვავდი ისეთი გამყინავი ხმით ღრიალებდა, მაგრამ არც მე ვაპირებდი მისი ღრიალის ატანას საჩვენებელი თითი მკერდზე მივადე და ვუთხარი –მომისმინე ძაღლო მე აქედან წასვლა მინდა ჩემი მშობლები უნდა მოვძებნო, ხელი ვკარი და კარებისკენ გავემართე მაგრამ ჩაკეტილი დამხვდა, მისკენ შებრუნება კი არმინდოდა, არმინდოდა მისი სიფათის კიდევ ერთხელ დანახვა, მაგრამ რამდენ ხანს უნდა ვვმდგარიყავი ესე ერთ ადგილას გაშეშებული? მისკენ შევტრიალდი, ერთიანად ამაცახცახა მისი განრისხებული სახის დანახვამ, სიბრაზისგან მთელ სახეზე სიწითლე გადაჰკვროდა და ხელი მოემუშტა, ჩემსკენ გადმოდგა რამდენიმე ნაბიჯი, მე კიდევ უფრო ვეკვროდი კედელს, ჩვენს შორის მანძილი კიდევ უფრო შემცირდა, მისი ცხელი სუნთქვა სახეზე მეფრქვეოდა რამდენიმე წუთი ესე გაუნძრევლად იდგა, შემდეგ კი აუღელვებლად მომახალა პირში -მომისმინე ძუკნავ ალბათ გაინტერესებს რა ბედი ეწია შენს მშობლებს ხომ ასეა ?არაფერი მითქვამს -მიპასუხე თქო არაადამიანურად დაიღრიალა უბრალოდ თავი დაუქნიე -შენი მშობლები დაიღუპნენ, ჭურვი იმ კორპუსს დაეცა სადაც ცხოვრობდი არამგონია იქედან ვინმეს ცოცხალი გამოესწრო, კმაყოფილი ხარ ? გულში რაღაც ჩამწყდა იმ წამს მოკვდა ჩემთვის ყველაფერი, და ნორმალურ ცხოვრებასაც დაესვა სამუდამოდ წერტილი, მეხომ ყველაზე ძვირფასი ადამიანები დავკარგე და იმის საშუალებაც არ მექნებოდა რომ ნორმალურად დამეტირა და მიწისთვის მიმებარებინა, მძულდა ეს გარეწარი მინდოდა მომეკლა ჩემი ხელით მიმეხრჩო, თავი ავწიე და სახეში გავარტყი, ჯერ ერთხელ მერე კი მეორედ, -მძულხარ მეზიზღები არარაობა ხარ, ვუყვიროდი და მთელი ძალით მუშტებს გამეტებით ვურტყამდი მკერდზე მკვლელო -კიდევ რამდენი მოკალი ? მითხარი რამდენს გამოასალმე სიცოცხლე , გააზრებაც ვერ მოვასწარი ისე მომხვდა ძლიერი ხელი სახეში,და იატაკზე დავეცი ტუჩიდან წითელმა სითხემ გამოჟონა.. ის კი იდგა და მიყურებდა, არანაირი სიბრალულის გრძნობა მას არ გააჩნდა, კარი გასაღებით გააღო ხმაურიანად გავიდა და ისევ საგულდაგულოდ ჩაკეტა... ისეთი შეგრძნება მქონდა თითქოს გული ორად გამიპეს, კედელს ავეკარი და ოთხად მოვიკეცე, თავი მუხლებში ჩავრგე და ავქვითინდი, რვა აგვისტო დღე რომელიც წარუშლელ კვალს დატოვებდა ჩემში, არვიცი რამდენ ხანს ვიყავი ესეთ მდგომარეობაში.. ვიღაცის ხელის შეხებამ მომიყვანა გონს ის, ის გარეწარი მედგა წინ ,შევკრთი მის დანახვაზე და ამაცახცახა, ალბათ ეს მანც შეამჩნია და შედარებით რბილი ტონით მითხრა, –ნუ გეშინია ჩვენ ახლა აქედან უნდა წავიდეთ .................... ყველას დიდი მადლობა ვინც დრო დაუთმეთ ჩემი ნაჯღიპნის წასაკითხად .
